คอลเลกชันถาวรชุดแรกของพิพิธภัณฑ์ศิลปะดิรอนมาจากโรงเรียนจิตรกรรมไดรอน ใน 1775 โรงเรียนจิตรกรรมได้จัดตั้ง "ทุนการศึกษาโรมัน" ของตัวเอง ทุกปีโรงเรียนจะเลือกนักเรียนชั้นจิตรกรรมและนักเรียนชั้นประติมากรรมเพื่อไปเมืองนิรันดร์ - การศึกษา เป็นผลให้นักเรียนจะให้ภาพวาดหรือประติมากรรมของอาจารย์ Linyue กับโรงเรียนก่อนสี่ปีของการสิ้นสุดการศึกษา ดังนั้นในช่วงทศวรรษที่แปดสิบแปดปีกตะวันออกของราชวงศ์เพื่อรวบรวมผลงานจากอิตาลีและที่อื่นๆ ในนิทรรศการสไตล์คลาสสิกนี้แสดงเช่นบอร์กเฮสนักสู้เบลวิเดออโปโลของเมดิชวินาสและอื่นๆ มองขึ้นไปมันเป็นภาพบนยอดของปีศาสตราจารย์ปีเตอร์พอลพรูดฮอนนักวิชาการในการศึกษาทุนการศึกษาโรมันในปี 1478 รัฐสภาบอนด์มีความกระตือรือร้นที่จะคัดลอกชัยชนะของพระราชวังบาเบอร์รีนี แม้ว่าเปรูดอร์ผู้เขียนของภาพวาดเปโตรโดโดไม่หนาวเขาต้องวาดภาพน้ํามันในรูปเหมือนภาพต้นฉบับและเปลี่ยนสัญลักษณ์ของสมเด็จพระสันตะปาปาอุลบานอนแปดเป็นสัญลักษณ์ของสัญลักษณ์และคําขวัญของกษัตริย์กงดผู้ปกครองบอร์น

พระราชวังบิงดีเป็นอาคารที่ใหญ่ที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดในท้องถิ่น มีอายุมากกว่า 400 ปี เป็นบ้านของขุนนาง ภายนอกดูบรรยากาศดีมาก ภายในก็หรูหรามากเช่นกัน ตอนนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่ทุกคนสามารถเข้าไปเยี่ยมชมได้และคุ้มค่าแก่การเยี่ยมชม

ครั้งแรกที่ฉันมาที่หอศิลป์ไดรอนที่พระราชวังหลวง หนึ่งในนิทรรศการที่ประทับใจที่สุดคือขอบแท่นบูชานี้ ตอนนั้นหอศิลป์ยังอยู่ระหว่างการซ่อมแซม การจัดแสดงเป็นนิทรรศการชั่วคราว พื้นที่ที่แคบและเล็กและแสงไม่ดี หลังจากพลิกบันไดในร่มแล้ว คุณจะพบกับกระจกแท่นบูชาไม้ขนาดใหญ่ที่มีตัวละครมากมายที่วาดอยู่ภายใน แต่ดึงดูดความสนใจอย่างมากสําหรับการตกแต่งสไตล์โกธิกในด้านหน้าและด้านหลัง ขอบแท่นบูชาเป็นผลงานของเฟรนด์ในศตวรรษที่ 14 ถึง 15 ที่เก่าแก่ที่สุด สูง 1 เมตร 6 7 เปิดกว้างรวมกว่า 5 เมตร ระหว่างปี 1390 ถึง 1399 แกะสลักโดย Jacques de Baerze จากแฟรลด์ และโดย Melchior Broederlam เป็นผู้รับผิดชอบในการวาดภาพและประทับทอง เสร็จสมบูรณ์ฉากแท่นบูชานี้ ในช่วงสามร้อยปีต่อมาพวกเขาอยู่ในสุสานของราชวงศ์แซลเตอร์ในแคมป์โมลจนถึงการปฏิวัติฝรั่งเศส ในปี พ.ศ. 2312 พวกเขาถูกย้ายไปยังวิหารเซนต์เบนิเน่และถูกเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ศิลปะดิรอนในปี 1852 จัดแสดงในล็อบบี้ของผู้รักษาพระองค์ของราชวงศ์ ฉากกลางของหน้าต่างแท่นบูชาของภูเขาอธิบายว่าพระเยซูได้รับความเดือดร้อน ผู้ถือบันไดจะวางพระเยซูจากตะกร้าและผู้ที่ถือฟองน้ําจะให้อาหารพระเยซูดื่มกับน้ําขมขมและคนถือตะโกนจะแทงกระดูกของพระเยซู สองม้าที่เท้าของตะกร้าที่ปีนเขากระดูกที่พระเยซูได้รับบาปอย่างยากลําบาก โอกาสคือทหารที่จับเมล็ดแตงโมเสื้อผ้าของพระเยซูอย่างรอบคอบและยังมีเป่าบนโป๊ะเพื่อความโชคดี แม่ม่ายในช่วงเวลานี้เศร้าและแมรี่มาร์เดลีนด้านข้างเปิดแขนของเขาบนท้องฟ้าเพื่ออธิบายความเจ็บปวดในหัวใจ เช่นเดียวกับพระคัมภีร์มีสองคนบาปที่ถูกปักบนตะกร้ากับพระเยซู ทูตสวรรค์ที่บินขึ้นบนหัวด้านซ้ายนําวิญญาณของเขาไปยังสวรรค์ที่เป็นสัญลักษณ์ของดวงอาทิตย์เพื่อทํานายว่าเขาจะได้รับการช่วยเหลือ อีกด้านหนึ่งผู้รับโทษมีมุมยาวและเล็บยาวบินบนศีรษะและปีศาจหน้าผีจะนําวิญญาณของเขาไปยังนรกที่มืด พระเยซูในวัยเด็กเป็นเด็กธรรมดาตามความเชื่อของภาคเหนือที่เป็นที่นิยมในขณะนั้น เขาหยิบทองจากมือของบาซาซาและจับกุมของเขาเพื่อตอบแทน บาร์ซาซากลับไปและสุภาพบุรุษของเขาก็ประหลาดใจกับมันและยกมงกุฎและบิดหัวของเขา โจเซฟนั่งอยู่บนพื้นและหยิบช้อนและชามและบอกเราว่าเขาเป็นพ่อไม่ใช่พ่อของพระคริสต์ วัวและลาเป็นที่น่าสนใจที่น่าสนใจ 

ใน 1443 ลูกชายของฟิลิปที่กล้าหาญและผู้ชายที่ดีฟิลิปสัญญากับ Jean de la Huerta เพื่อสร้างสุสานสําหรับพ่อแม่ของเขาจอห์นผู้กล้าหาญและมาร์กาเร็ตในบาวาเรีย หลังจากนั้น 27 ปีต่อมาสุสานของกษัตริย์และภรรยาในที่สุดก็ถูกวางไว้ที่เท้าของสุสานฟิลิปที่กล้าหาญในโบสถ์ชาร์ลท์ ส่วนที่ของคณะนักร้องประสานเสียงในโบสถ์ชาร์ลต์ก่อนการปฏิวัติฝรั่งเศสวางสุสานของคิงส์บอร์แกนและภรรยาของจอห์นผู้กล้าหาญที่กล้าหาญของฟิลิป ผ่านไปสามร้อยปีการปฏิวัติฝรั่งเศสมาถึงในปี 1879 และการปกครองของศาสนาที่แท้จริงแยกออกจากกันและทรัพย์สินของโบสถ์จํานวนมากถูกยึดครองโดยรัฐ 1791 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังของจักรวรรดิในอนาคตเอ็มมานเนลครีตได้เก็บเงินจากชาร์ลเลต์และเปลี่ยนเป็นอาชีพวันหยุดของเขา หลุมฝังศพของกษัตริย์บอนด์ถูกย้ายไปยังโบสถ์เซนต์เบนิเน่ในหนึ่งปีต่อมาและถูกฝังอยู่ในดิน ตอนนี้สิ่งที่เราเห็นในล็อบบี้ชั้นสองของราชวงศ์เป็นเพียงส่วนของโลงศพนอกสุสานเดิม "เก้าปีเป็นปีที่ตึงเครียด พายุพัดมาผสมกับความโกรธและความสูงส่ง" -วิคโด เยวัวในปี 1793 คอมมิวนิสต์ที่ลุกขึ้นต่อต้านคิดว่าสุสานที่เก็บไว้ในโบสถ์เซนต์เบนิเน่ในขณะนั้นเป็นอนุสรณ์สถานของการรักษา รูปปั้นพระที่นั่งในหลุมศพถูกทําลายอย่างสมบูรณ์เพียงนางฟ้าใบหน้าของกษัตริย์และโครงสร้างอาคารสไตล์โกธิกที่หนีไปและเหลือเพียง 70 รูปของพระวิญญาณร้องไห้ หลายส่วนของสุสานที่ถูกขโมยไป เกือบทศวรรษที่ผ่านมาสถาปนิก Claude Senphere ได้ริเริ่มและเริ่มรวบรวมชิ้นส่วนของมือส่วนตัวกระจายไปทั่ว หลังจากการแสวงหาที่ยากและน่าทึ่งผู้คนได้พบรูปปั้นของผู้ร้องไห้และจําลองภาพอื่นๆในมือส่วนตัว แต่เจ็ดรูปปั้นผีร้องไห้ยังคงไม่มีร่องรอย เมื่อเทียบกับทีมที่สวยงามและระเบียงที่วิจิตรบรรจงของสุสานและคู่สามีภรรยาของฟิลิปและจอห์นผู้กล้าหาญดูเหมือนจะเข้มงวดมากอาจจะจํากัดที่จะแสดงด้านที่เคร่งขรึมและสูงส่งของเจ้านาย นอนบนยอดของหลุมศพเหมือนมือที่พันกันที่หน้าอก เคลื่อนไหวอย่างแข็งขันและไม่มีสีหน้า กับฝูงวิญญาณร้องไห้ดูเหมือนมาจากสองโลก สุสานของกษัตริย์บอร์แกนแสดงถึงความวิจิตรงดงามเป็นพิเศษ ความสง่างามของสุสานเป็นตัวแทนของพระที่นั่งที่โดดเด่นและสง่างามของอดีตของกษัตริย์และรูปปั้นของนักจิตวิญญาณที่งดงามและการแสดงออกที่สดใสและแสดงกิจกรรมภายในของผู้คนในลักษณะที่แท้จริงของยุโรปเหนือ ศิลปะโกธิกในศตวรรษกลางมาถึงจุดสูงสุดและแสงของเรเนซองส์ระยิบระยับอย่างลับๆบนขอบฟ้า

สุสานของกษัตริย์ 1381 ในช่วงต้นปีของจีนและจักรพรรดิบิงดีรุ่นที่สองของฟิลิปได้สั่งให้นักแกะสลักของจักรพรรดิฌองเดอมาร์วิลล์ ช่างแกะสลักได้วางแผนโครงการทั้งหมดและเริ่มเริ่มทําซุ้มโค้งแบบโกธิกที่จัดเรียงทีมนักร้องไห้ แปดปีต่อมา คลาสส ชูเตอร์ หยิบมือทําส่วนของทางเดินและพบฝาครอบหินอ่อนสีดําบนสุสานและหินสีขาวที่ทํารูปปั้น เขาทิ้งส่วนใหญ่ของรูปปั้นของนักจิตวิญญาณนอนของกษัตริย์เทวดาบนศีรษะของพระบาทและสิงโตหลังเท้าของเขาให้หลานชายของเขาและนักเรียนแคลัสเดอเวฟ ในพื้นที่จํากัดของระเบียงที่มาร์วิลล์ทิ้งไว้อย่างระมัดระวังของคลาวด์เวฟย้ายและรักษาการร้องไห้ระหว่างแต่ละอื่นๆและเรื่องราวและการประสานงานภาพกับเสา ารสี่ปี ในที่สุด Claus de Werve ก็เสร็จสิ้นการใช้เวลาสิบสองปี เรียกได้ว่าเป็นผลงานแกะสลักสุสานยุคนั้น ฐานหินของสุสานวางอยู่บนแผ่นหินสีดํา ล้อมรอบด้วยซุ้มโค้งสไตล์โกธิก ก่อตัวเป็นทางเดินที่จัดวางนักร้องเพลงที่ทําด้วยวิธีการแกะสลักกลมสี่สิบคน ส่วนรูปปั้นสีขาวในซุ้มโค้งคู่และซุ้มสามเหลี่ยมยังเคลือบทองและตัดกับหินอ่อนสีดํา Dinant รูปปั้นสูงสี่สิบเซนติเมตรสวมหมวกหนัก ทีมงานจัดเรียงตามลําดับของพิธีศพของพระราชวังบิงดีก่อนเป็นนักประสานน้ําศักดิ์สิทธิ์และสองเด็กร้องเพลงและต่อมาเป็นผู้ถือศาสตราจารย์ผู้ประสานงานพระคัมภีร์และพระสงฆ์สองคน ครอบครัวและติดตาม ในการแสดงของนักร้องเพลงสโลตเตอร์และเดอเวฟได้เปลี่ยนท่าทางและสีหน้าของความร้องไห้แบบดั้งเดิมและรูปแบบของผู้คนที่มีชีวิตชีวาจากความเงียบไปจนถึงร้องไห้ บางคนเข้าใกล้พูดคุยเกี่ยวกับผู้ตายบางคนปลอบใจซึ่งกันและกันและบรรเทาความทุกข์ของหัวใจบางคนกําลังทําสมาธิคนเดียวคิดและจําอดีตคนอื่นๆเปิดแขนของพวกเขาและอธิษฐานอย่างสูง ทุกคนแสดงความเจ็บปวดในหัวใจในแบบของตัวเอง