วัดบาอิหยน Review

วัดพุทธศาสนาทิเบตใต้หินตกสีขาว แปะก๊วยโบราณที่ปลูกโดยพระสงฆ์ในสมัยราชวงศ์หมิง ใบทองบินในฤดูใบไม้ร่วง... ในฤดูใบไม้ร่วง ไปที่วัดไป่หยานเพื่อชมแปะก๊วย คนเยอะ รถจอดได้เฉพาะตีนเขาแล้วเดินขึ้นไป โชคดีที่ไม่สูงเกินไป ใบเหลืองเข้ากับวัดมาก มีความรู้สึกผันผวน เดินขึ้นไปบนยอดเขา ทิวทัศน์โอเค เดินเล่นได้

ทําไมวัดไป่หยานถึงเรียกว่าวัดไป่หยาน เพราะหินเป็นสีขาว คุณไม่รู้อย่างแน่นอน วัดไป่หยานเพิ่งถูกไฟไหม้เพราะคนดังใน Douyin ขยะทอดประตูพระพุทธเจ้าแห่งนี้อย่างสะอาด พรหมมามากมาย แปดจิ๋วแม้แต่แอปริคอตถูกระเบิดโดยแสงไฟและโดรนและอาจจะลังเลที่จะตัดใบของพวกเขาสองสามครั้งเพื่อไม่ให้คนธรรมดาเหล่านี้รบกวนเขา 1. ที่ตั้ง: หมู่บ้าน Baiyan อยู่ไกลไปหน่อย ขับรถผ่านเมือง Dayi ใช้เวลาสักครู่ ที่สําคัญคือมีมือปืนหนักที่ทางเข้าหมู่บ้าน ห้ามขับเข้าไป! เนื่องจากคนเยอะมาก นี่คือ Golden Days ของแปะก๊วย คนเยอะเกินไปและรถเยอะเกินไป ถนนในหมู่บ้านแคบและรถผิดไม่สะดวก ข้างในถูกปิดกั้นมากกว่าถนนวงแหวนรอบที่สองทางทิศตะวันตก รัฐบาลเมืองจึงเรียกกลุ่มคนช่วยทุกคนจอดรถที่ทางแยกห่างจากทางเข้าวัดประมาณ 3 กม. เดินเข้าไป แน่นอนว่ามีรถเข็นไก่ของชาวบ้านให้นั่งได้ คนละ 10 หยวน รู้สึกเหมือนขายหมู สิ่งที่ไม่สบายคือเมื่อคุณเดินไปที่ลานจอดรถสุด ๆ จะมีอาหารมากมายที่ขายอยู่ และคุณต้องเดินบนถนนหินเล็กๆ อย่างน้อย 20 นาทีเพื่อไปยังทางเข้าวัด ดังนั้นเตรียมตัวให้พร้อม 2. เวลาเปิด : ตลอดเวลา เพราะคนที่ไปไม่ได้ไปวัด แต่ไปกินแปะก๊วย แปะก๊วยอยู่ตรงประตูวัด คุณสามารถดูได้ตลอดเวลา และคุณไม่สามารถเข้าไปวัดได้ในระหว่างวัน หนึ่งคือเล็ก อีกอย่างคือ วัดเป็นวัดลามะ พุทธศาสนาในทิเบต พวกเขาไม่ชอบคนธรรมดาที่จะเข้าไปดูถูกเจ้านายจอมคาบา 3.ราคา : ฟรี แต่ที่จอดรถ เริ่มต้นที่ 10 หยวน ไม่ว่าจะปากหมู่บ้านหรือทางเข้าวัด ซึ่งยังไม่รวม ที่คุณน่าจะซื้อผลไม้ขาวและผักภูเขา 4.วิว: (1) จิ่วซิลิ่งแอปริคอต เขาเป็นปู่และฉันพูดหมายถึงพ่อ ความแตกต่างของแม่คือไม่มีลูกพีช ดังนั้นถั่วขาวที่ขายอยู่บนภูเขาด้านหลัง ดังนั้นถ้าคุณซื้อใบเตยคุณต้องข่มขืนมันเป็นผลไม้เทพเจ้าที่มีพร บางทีคําอธิษฐานของคุณอาจจะไม่สามารถบรรลุได้ ต้นไม้ใหญ่เพราะมันเป็นเก้าพันกันและตรงกลางเป็นพื้นราบที่ได้รับการตัดโดยพระเจ้าฟ้าผ่าด้วยดาบไลวิตันและยังสามารถเห็นร่องรอยของการล่มสลาย ฉันผิดหวังเล็กน้อยต้นไม้ดูไม่งดงามกว่าต้นไม้เดี่ยวมันไม่ใหญ่กว่าขนาดของต้นเกาเหวินในภูเขาเฮมิงใกล้ๆ จิ่วซีแม้แต่แอปริคอตเป็นเหมือนนิทรรศการใหม่ของคุนหมิงและศูนย์ทั่วโลกเป็นอาคารเดี่ยวที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย ใบแปะก๊วยเห็นได้ทุกที่เลยก็ว่าได้ (2) วัดหินขาว วัดนี้เล็กและน่าสงสาร มีเพียงวัดเดียว ถ้าไม่มีแปะก๊วยนั้น คาดว่าจะไม่มาสักกี่ครั้งในปีนี้ แต่จริงๆแล้วประวัติศาสตร์ของวัดนี้น่าอยู่มาก ว่ากันว่าสร้างขึ้นในสมัยที่จมเหมิน ฉุฟาลัน ทั้งสองคนรู้จักกันหลายคน และหลายคนไม่รู้จัก ส่วนใหญ่คนที่รู้จักเคยไปวัดม้าขาวลั่วหยาง วัดม้าขาวของ Xiyuan ไม่มากที่จะพูดภาพประกอบของหนังสือเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นโดยสองผู้สูงศักดิ์ของอินเดีย เป็นที่รู้จักกันยากว่าวัดไป่หยานนั้นสร้างขึ้นด้วย และยังเป็นวัดแห่งแรกของฮั่นและทิเบต มันเป็นของรากเจิ้งเหมียวแดง ก่อตั้งโดยอาจารย์บรรพบุรุษ วัดโบราณที่ซ่อนอยู่ในภูเขาลึก ถอนหายใจว่าไม่แพ้ที่ไหนก็ตาม มันเป็นวัดที่มีชื่อ Bai สมัยใหม่บางคนเพิ่มอิฐและกระเบื้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ปกครองก่อนหน้านี้เท่านั้นที่พิมพ์ จํากัดจํานวนคําที่ฉันเห็นในบันทึกการเดินทางของฉัน

1. ฉันอ่านเพื่อนของฉันว่าแปะก๊วยในวัดไป่หยานนั้นสวยงามมาก และมีต้นแปะก๊วยขนาดใหญ่นับพันปีบนยอดเขา เดิมทีฉันวางแผนจะทําบางอย่างในวันนั้น แต่ฉันก็คิดจะไปหลังจากทานอาหารกลางวัน ฉันไม่ได้เตรียมตัว ฉันปีนขึ้นไปบนภูเขาในรองเท้าส้นสูงที่ซื้อใหม่และรองเท้าเจ็บปวด! 2. วัดไป่หยานเป็นวัดทิเบตที่แปลกตามาก ภายในไม่เห็นพระ มีเพียงป้าที่ดูแล 3.เวลาที่ดีที่สุดควรเป็นช่วงต้นเดือนธันวาคม และเมื่อไปเดือนพฤศจิกายน ยังมีแปะก๊วยจํานวนมากที่ยังไม่หมดสีเหลือง ก็ยังน่าเสียดายอยู่นิดหน่อย

วันหยุดสุดสัปดาห์เป็นแดดที่หายากและออกเดินทางแต่เช้าแผนที่ Baidu ที่น่ารังเกียจทําให้ฉันเดินผิดอีก ถนนก่อนขึ้นเขาถูกปิดกั้น ฉันสามารถเดินขึ้นเขาได้เพียงประมาณ 3.5 กิโลเมตรเท่านั้นที่จะไปถึงเชิงเขาจริง ถนนขึ้นเป็นทางลาดชัน เห็นได้ชัดว่าร่างกายไม่เพียงพอ ลําธารของภูเขามีลมเย็นและอากาศสดชื่น ฉันปีนขึ้นไปที่วัดไป่หยานและเห็นต้นแปะก๊วยเก้าจิงที่มีชื่อเสียง น่าเสียดาย ใบเป็นสีเหลืองเล็กน้อยตามชาวบ้านบอกว่ามันจะเป็นสีเหลืองทั้งหมดในยี่สิบวัน มาเร็วไหม

วัดไป่หยานค่อนข้างใกล้กับตัวเมืองเฉิงตู ต้นแปะก๊วยใหญ่สมควรเป็นต้นไม้เก่าแก่นับพันปี ออกเดินทางจากเฉิงตูในตอนเช้า 9.30 เท่านั้น ขับช้าไปวัดไป่หยานคือ 11.30 มีของว่างมากมายข้างทาง ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะหิว แนะนําให้เตรียมรองเท้ากีฬาขึ้นบันไดหินมากมาย ขึ้นเขาง่ายและลงเขายาก สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนที่นี่ ฉันเกือบจะวิ่งลงมา ไปเร็วๆ นี้ ใบไม่เยอะ ลองมาดูรูปที่ถ่ายแบบไม่วุ่นวายของทริปขับรถเที่ยวเองของผู้หญิง