เพื่อนบอกว่าฉันถ่ายรูปเหมือนกับบทกวีประพันธ์

ท้องฟ้ายามเย็นลงมา, แสงสุดท้ายของวันส่องลงบนทะเลทรายที่กว้างใหญ่, เหมือนกับบทกวีทองคำ. ในป่าต้นหูยาง, ต้นหูยางยืนอยู่อย่างสงบใต้ท้องฟ้ายามเย็น, แต่ละกิ่งก้านเหมือนกับกำลังบรรยายเรื่องราวของการเปลี่ยนแปลง. นกยางขาวบินเต้น, ฝูงแกะเดินอย่างสงบในทุ่งนี้. ในขณะนี้, ความสะดุดระห่ำของหมู่บ้านโรบปรากฏอย่างชัดเจน. กล้อง Canon 5D3 ของฉันมองไปที่ภาพนี้, จับภาพลงในขณะที่สวยงาม. ทิวทัศน์ในภาพถ่ายเหมือนกับบทกวีประพันธ์, ส่งต่อความรู้สึกและความรู้สึกของฉันให้กับผู้ชมทุกคน. ทุกภาพถ่ายเป็นการปล่อยออกจากจิตใจของฉัน, ทุกครั้งที่ฉันกดชัตเตอร์เป็นการเคารพต่อที่นี่. ป่าต้นหูยางทาริม, ที่ดินที่ได้รับชื่อว่าเป็นสถานที่ถ่ายภาพท่องเที่ยวที่ดีที่สุดในซินเจียง, ให้แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ที่ไม่รู้จบ. ฉันหวังว่าผ่านภาพถ่ายเหล่านี้, ฉันจะสามารถนำความงดงามที่ยิ่งใหญ่ของธรรมชาตินี้ให้กับผู้คนมากขึ้น. เมื่อคุณเพลิดเพลินกับภาพถ่ายเหล่านี้, ฉันหวังว่าคุณจะสามารถรู้สึกถึงความสงบและความสะเทือนที่ฉันรู้สึก. ในยุคดิจิตอลนี้, ภาพถ่ายได้กลายเป็นวิธีที่เราบันทึกชีวิต. อย่างไรก็ตาม, สำหรับฉัน, ภาพถ่ายไม่เพียงแค่บันทึก, แต่ยังเป็นการแสดงออก. ทุกครั้งที่ฉันถ่ายภาพ, มันเป็นการสนทนากับธรรมชาติ, มันเป็นวิธีที่ฉันทิ้งรอยลายบนโลกนี้.