วัดชวนหลินรักษาปัญหาไหล่และคอของฉันได้!

วัดชวนหลินเดิมชื่อจงตูสือ, ไม่สามารถตรวจสอบปีที่สร้างได้. แผ่นหินจากสมัยราชวงศ์ซ่งในวัดแสดงให้เห็นว่าได้มีการซ่อมแซมในช่วงราชวงศ์เหนือชี, นับตั้งแต่ราชวงศ์เหนือชี, จงตูสือก็มีประวัติมากกว่า 1400 ปีแล้ว. ต่อมาในราชวงศ์ซ่งได้เปลี่ยนชื่อเป็นวัดชวนหลิน. ตามที่บันทึกไว้ในพระไตรปิฎก, พระพุทธเจ้าสิ้นพระชนม์ที่เมืองกุสินาราของโบราณอินเดีย ริมแม่น้ำภาติ ระหว่างต้นสาละคู่, ในขณะนั้นพระองค์อยู่ใต้ต้นสาละคู่, หันหัวไปทางทิศเหนือและหันหน้าไปทางทิศตะวันตก, นอนตะแคงขวา, ปรินิพพานขึ้นสวรรค์, ต้นสาละทั้งสี่ด้านบานดอกไม้สีขาว, เรียกว่า 'ชวนหลินเข้าพระนิพพาน'. พูดถึงวัดชวนหลิน, วัดเจิ้งกั๋วซือที่เห็นพระพุทธรูปนับพันจากสมัยห้าราชวงศ์, ซ่ง, หยวน, หมิง, ชิงที่ทำจากดินเผา, ประทับใจที่สุดคือศาลาพันพระของวัดชวนหลิน. พันพระพันหน้า, แม้แต่ภาพหญิงสาวเปิดประตู, พระโพธิสัตว์ผลักประตู. ยกหน้าขึ้นมองเห็นพระพุทธรูปทั้งหลายจ้องมอง, ดวงตาเปี่ยมด้วยความเมตตา, สงบเหมือนกับพระกวนอิม, รู้สึกว่าใจเย็นสบาย, กล้ามองตาพระพุทธรูป. ที่นี่ไม่เพียงแต่มีพระกวนอิมที่งดงาม, แต่แม้แต่พระเวทโดยที่หน้าของผู้ถวายก็เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน. วัดชวนหลินอยู่ไม่ไกล. แต่การเรียกแท็กซี่ที่ปิงเหยาไม่สะดวก, การกลับอาจต้องรอแท็กซี่ที่มาส่งคนอื่น. หรือดาวน์โหลดแอปแผนที่กาวเตอร์, ดีดีและปิงเหยาเอาท์ติ้ง. ตามที่คนขับรถที่ฉันเรียกได้ยากบอกว่า, พื้นที่จินจงไม่อนุญาตให้มีการขับรถผ่านแอป, ทุกคนควรจดหมายเลขโทรศัพท์ของคนขับไว้เพื่อความปลอดภัย. ค่าบริการนำเที่ยว 50 หยวน/ครั้ง, พนักงานในนั้นแนะนำให้ใช้แอปพลิเคชันเล็กๆ บน WeChat ชื่อ 'สามเหรียญทัวร์', ค่าบริการนำเที่ยว 6 หยวนก็เพียงพอแล้ว. อย่าลืมนำไฟฉาย UV มาด้วย. ในวันนั้นพบกับกลุ่มนักเรียนที่มาวาดภาพ, ดินสอถ่าน, ปากกาหมึก, ปากกาเหล็ก, สีน้ำ, เครื่องมือวาดภาพหลากหลาย. ดูแล้ว, ยังคงเป็นปากกาหมึกที่สามารถแสดงความงามของศิลปะจีนได้ดีที่สุดด้วยไม่กี่สโตรก, พระวีระประจำวัดและพระกวนอิม, ทั้งพลังและจิตวิญญาณเป็นเลิศ. อยู่ที่วัดชวนหลินสามชั่วโมง, เพราะตลอดเวลาที่ต้องเงยหน้ามองพระพุทธรูปดินเผา, กลับมาแล้วประหลาดใจที่พบว่าไหล่และคอไม่เจ็บอีกต่อไป