วัดเจนกั๊ก

วัดเจนกั๊กตั้งอยู่ที่หมู่บ้านฮาวดง 15 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองปิงเยาในจังหวัดซานซี ในปี 1965 ถูกจัดให้เป็นหน่วยการอนุรักษ์โบราณสถานของจังหวัดซานซี ในปี 1988 ถูกจัดให้เป็นหน่วยการอนุรักษ์โบราณสถานที่สำคัญของประเทศ และในปี 1997 ถูกจัดให้เป็นมรดกวัฒนธรรมโลกในฐานะส่วนสำคัญของเมืองโบราณปิงเยา วัดเจนกั๊ก ชื่อเดิมคือวัดจิ่งเฉิง ในรัชกาลจิ๋วจิ่งของราชวงศ์หมิงถูกเปลี่ยนชื่อเป็นวัดเจนกั๊กและยังคงใช้ชื่อนี้จนถึงปัจจุบัน วัดแบ่งออกเป็นสองส่วนคือส่วนหน้าและส่วนหลัง ส่วนหน้ามีศาลาประตูหลักและศาลาเทวดาทั้งสองฝั่ง ศาลาใหญ่สามห้องที่เรียกว่าศาลาพระพุทธทั้งหมด ส่วนหลังมีศาลากวันอิมทั้งสองฝั่ง และศาลาพระพุทธทั้งสาม วัดเจนกั๊ก แบ่งออกเป็นสองส่วนคือส่วนหน้าและส่วนหลัง พื้นที่รวม 10892 ตารางเมตร บนแนวกลางมีศาลาเทวดา ศาลาพระพุทธทั้งหมด และศาลาพระพุทธทั้งสาม ส่วนหน้ามีศาลากระดิ่งและศาลากลองทั้งสองฝั่ง และศาลาสามลิง ศาลาเทพเจ้าความมั่งคั่ง ศาลาเอราวัณ และศาลาเทพเจ้าแผ่นดิน ส่วนหลังมีศาลาลูกศิษย์ของพระพุทธ และศาลายาน ศาลาเทวดา ตั้งอยู่ที่ส่วนหน้าสุดของวัด ภายในมีรูปปั้นเทวดาสี่รูป ทุกคนมีท่าทางที่เข้มแข็งและหน้าตาอิ่มเอิบ ศาลาเทวดา มีหลังคาแบบเดียวที่แขวนลอย ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมยุคหยวน ทั้งสองฝั่งของศาลาเทวดามีศาลากระดิ่งและศาลากลองที่ตั้งอยู่ทั้งสองฝั่ง ศาลากระดิ่งมีกระดิ่งเหล็กหนึ่งที่ถูกหล่อในปีที่ห้าของราชวงศ์จิน (ปีค.ศ. 1145) มีรูปทรงที่ดีเด่นและงานฝีมือที่เป็นเอกลักษณ์ เป็นสิ่งที่หายากในเขตปิงเยา จากศิลาจารึกในวัดสามารถทราบได้ว่าในยุคหยวนและหมิง ได้ใช้พื้นที่ว่างเพื่อสร้างศาลาประตูหลัก ศาลาเทวดา ศาลากระดิ่งและศาลากลอง และศาลาพระพุทธทั้งสาม และห้องทั้งสองฝั่ง ศาลากวันอิม และศาลาเทพเจ้าแผ่นดิน