เคียวโตะที่ลับตาคน: วันหนึ่งของฉันที่หอประชุมมิโยะ

บ่ายวันหนึ่งในเคียวโตะ, ฉันเดินเข้าไปในหอประชุมมิโยะด้วยตัวคนเดียว ลมเบาๆพัดใบไม้ร่วง, เหมือนทั้งเมืองชะลอจังหวะเวลามาเพื่อฉัน. วันนั้น, ฉันถูกล่อลวงไปยังมุมลับของที่นี่ ประตูไม้โบราณเปิดออก, ฉันเข้าไปในโลกที่แยกตัวออกจากโลกภายนอก ทุกตารางนิ้วของห้องเผยให้เห็นประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอันลึกซึ้ง มีเสียงสามสายที่เบาสบายดังมาจากในห้อง, ปรากฏว่ามีงานเลี้ยงใหญ่กำลังจัดขึ้น 🎎 ด้านหนึ่งเป็นการเต้นรำที่คึกคัก, อีกด้านหนึ่งเป็นห้องชาที่เงียบสงบ ฉันเลือกสิ่งหลัง สีเขียวของชามัทฉะกับไม้มะฮอกกานีของหอประชุมส่องประกายต่อกัน, ฉันรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในยุคเฮอัน ลิ้มรสชา, ปากเต็มไปด้วยความขมและหวาน, เหมือนกับเวลาในเคียวโตะ, มีทั้งรสชาติเปรี้ยวหวานขมเผ็ด 🍵 สิ่งที่ทำให้ฉันหลงใหลที่สุดในหอประชุมคือหน้าต่างแกะสลักที่เปิดปิดได้ครึ่งหนึ่ง ข้างนอกเป็นสวนที่สวยงามเหมือนภาพวาด, มอสสีเขียว, ร่มเงาของไผ่ที่เล็กยาว, เหมือนบอกเล่าเรื่องราวลับๆของเมืองนี้มากมาย 🎋 พระอาทิตย์ตกดิน, ฉันเดินออกจากหอประชุม, รู้สึกถึงความสงบเงียบที่เฉพาะตัวของเคียวโตะ หันกลับไปมอง, หอประชุมมิโยะเหมือนผู้พิทักษ์ลึกลับ, คอยปกป้องความงามของเมืองโบราณนี้อย่างเงียบงัน ทุกครั้งที่นึกถึงเวลาที่ฉันใช้ในเคียวโตะ, ฉันรู้สึกว่าที่นั่นไม่เพียงแค่เป็นสถานที่, แต่ยังเป็นการเดินทางที่สนทนากับอดีต หวังว่านักเดินทางทุกคนที่มาเคียวโตะจะได้พบกับหอประชุมมิโยะของตัวเอง, และสัมผัสกับเวลาที่งดงามที่เป็นของตัวเอง 🌸🌾🏮