ถ้ำหมายเลข 204 ของโม่กาวถ้ำ สร้างขึ้นในช่วงต้นราชวงศ์ถัง

ถ้ำนี้ถูกขุดสร้างขึ้นในช่วงปลายราชวงศ์สุยและต้นราชวงศ์ถัง มีเพดานรูปโดม บนเพดานถ้ำมีภาพวาดของเทพบุตรบินและดอกบัวที่ศูนย์กลางของเพดาน ทั้งสี่ด้านของเพดานมีภาพวาดพระพุทธเจ้าพันองค์ ทางด้านใต้และด้านเหนือของผนังกลางมีภาพวาดของการสอนธรรมแต่ละภาพหนึ่งภาพ ด้านล่างมีภาพวาดของบริวารพระโพธิสัตว์ทั้งสิบหกองค์ ทางด้านตะวันตกของถ้ำมีการสร้างชั้นวางพระพุทธรูปหลายชั้น ภายในชั้นวางนั้นมีพระพุทธรูปของพระศากยมุนีเป็นพระประธาน ทั้งสองข้างมีพระอรหันต์ใหญ่อย่างพระกัสสปะและพระอรหันต์น้อยอย่างพระอานนท์ รวมถึงพระโพธิสัตว์สี่องค์ พระโพธิสัตว์ทุกองค์สวมมงกุฎดอกไม้ มีใบหน้าที่สง่างาม มงกุฎและเครื่องประดับที่ห้อยยาวลงมา ยังคงมีลักษณะเฉพาะของราชวงศ์สุย แต่ผ้าคลุมที่เอียงของพระภิกษุนั้นได้เปลี่ยนเป็นผ้าไหมของราชวงศ์ถัง นอกจากคิ้วและเครื่องประดับบนร่างกายที่มีสีเขียวเล็กน้อย ทั้งตัวมีสีชมพูเนื้อ ดูเข้มข้นและมีความหมายลึกซึ้ง บนชั้นวางด้านนอกของปากถ้ำทางด้านใต้ มีพระโพธิสัตว์สององค์ที่ดูเหมือนสาวน้อยที่ยิ้มแย้มและหัวเราะเยาะ ขณะที่ชั้นวางด้านนอกของปากถ้ำทางด้านเหนือ มีพระโพธิสัตว์สูง 2.11 เมตร แม้ว่าจะได้รับการซ่อมแซมในภายหลัง แต่ก็ยังคงรักษาความประณีต พลัง และจิตวิญญาณของผลงานเดิมไว้ได้ รูปร่างดูแข็งแรงเล็กน้อย สัดส่วนเหมาะสม ใบหน้าอวบอิ่ม ดวงตาและคิ้วมีความหมาย จากไหล่ไปยังหน้าอกดูอวบอิ่มและกลมกลึง รูปแบบมีความหยาบแต่มีความประณีต แม้ว่าจะยังคงมีลมหายใจของราชวงศ์สุย แต่ก็ได้มีลักษณะเฉพาะของราชวงศ์ถังที่มีกล้ามเนื้อสวยงามและกระดูกที่โดดเด่น เพดานของชั้นวางมีภาพวาดของเทพบุตรบินและเทพบุตรที่ขี่มังกร ในภาพนี้ มีเมฆที่ไหลเวียนและเคลื่อนไหว มีความคล้ายคลึงกับการตกแต่งเพดานของราชวงศ์สุย แต่ในทางศิลปะมีความสุกงอมมากขึ้น วิธีการวาดภาพของเทพบุตรในราชวงศ์ถังมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก จากการที่มีลักษณะโรแมนติกและการพูดเกินจริงไปสู่ความเป็นจริง จากเทพบุตรไปสู่นางรำในวังที่น่ารักและเคลื่อนไหวได้ ภาพวาดบนผนังได้กลายเป็นภาพวาดบุคคลอย่างสมบูรณ์ มีการใช้เทคนิคการวาดภาพที่ละเอียด การใช้สีที่หนักและการทาสีที่เรียบ ภาพมีความชัดเจนและท่าทางมีชีวิตชีวา ในช่วงต้นของราชวงศ์ถัง เทพบุตรในการสร้างรูปแบบมีแนวโน้มที่จะเป็นโลกีย์ ใกล้เคียงกับชีวิตจริง แม้กระทั่งการวาดรูปแบบของเทพบุตรให้เป็นสไตล์ของผู้หญิงที่ทันสมัย กลายเป็นภาพวาดของหญิงสาวที่มีการใช้เส้นสำหรับการกำหนดรูปแบบและการใช้สีสำหรับการเขียนจริง มีลักษณะเฉพาะของจีนและสไตล์ของชาติพันธุ์อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นทรงผม ชุดประดับ ชุดกระโปรงที่พลิ้วไหว หรือการติดดอกไม้บนใบหน้า ล้วนแล้วแต่สะท้อนถึงธรรมเนียมประเพณีของสังคมในขณะนั้น ไม่เพียงแต่นั้น เทพบุตรยังมีรูปหน้าที่เปลี่ยนเป็นหน้าของคนในภูมิภาคกลาง ลักษณะของคนในภูมิภาคตะวันตกได้หายไปอย่างสิ้นเชิง ลักษณะพื้นฐานของเทพบุตรที่ยังคงอยู่คือการเปลือยท่อนบน แขนเปลือย ไม่สวมรองเท้า และมีการตกแต่งด้วยสร้อยข้อมือ เทพบุตรและมนุษย์ผสมผสานกัน ซึ่งทำให้ความคิดและความรู้สึกของโลกพุทธและโลกมนุษย์ผสมผสานกัน ด้วยเหตุนี้ เทพบุตรจึงได้รับความนิยมจากผู้คนในโลกอย่างมาก และไม่เคยลดลง