ศูนย์กลางของพุทธศาสนาเซนและสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของกังฟู 'วัดเส้าหลินซาน' ที่ภูเขาซงซาน

⛰【แนะนำสถานที่ท่องเที่ยว】 📍ที่อยู่โดยละเอียด: ตะวันตกเฉียงใต้ของภูเขาซงซานในเมืองเติ้งเฟิง มณฑลเหอหนาน 🚗กลยุทธ์การเดินทาง: รถประจำทาง: นั่งรถเมล์สาย 8 ลงที่วัดเส้าหลิน รถรับส่ง: จากสถานีรถโดยสารระยะไกลเมืองลั่วหยางหรือเจิ้งโจว นั่งรถไปเติ้งเฟิงและลงที่ทางเข้าวัดเส้าหลิน ขับรถ: ขับไปที่ลานจอดรถทิวทัศน์วัดเส้าหลิน 🕙เวลาเปิดทำการ: 08:00 - 17:00 💰ราคาตั๋ว: ตั๋ว 80 + รถเคเบิลไป-กลับ 100 (เด็กครึ่งราคา) 🌟จุดเด่นและคุณสมบัติ: วัดเส้าหลินก่อตั้งขึ้นในปีที่ 19 ของราชวงศ์เหนือเว่ย ไท่เฮอ โดยจักรพรรดิเสี่ยวเหวินที่ต้องการจัดหาที่พักให้กับพระสงฆ์ชาวอินเดียบัตตาโตที่มาเผยแพร่ศาสนา วัดนี้ตั้งอยู่ในป่าลึกของภูเขาเส้าหลิน จึงได้ชื่อว่า 'วัดเส้าหลิน' มีชื่อเสียงว่าเป็น 'ศูนย์กลางของพุทธศาสนาเซน' 'สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของกังฟู' 'วัดที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก' ประตูวัดเส้าหลินสร้างขึ้นในราชวงศ์ชิง ย่งเจิ้ง และมีป้ายที่จักรพรรดิคังซีเขียนข้อความว่า 'วัดเส้าหลิน' และยังมีตราประทับที่เขียนว่า 'บาวของจักรพรรดิคังซี' หน้าประตูวัดนอกจากจะมีสิงโตหินที่เป็นผู้คุ้มครองวัดในราชวงศ์ชิงแล้ว ยังมีซุ้มประตูหินสองอันที่สร้างขึ้นในราชวงศ์หมิง ซึ่งเป็นสิ่งก่อสร้างโบราณที่ยังคงมีลมหายใจของวัตถุโบราณ ทางเดินที่นำไปยังวิหารเทียนหวังเตียนที่มีลักษณะเป็นดอกบัว 'ทุกก้าวที่ก้าวไปจะเกิดดอกบัว' มีเสน่ห์แห่งความเป็นเซน และทั้งสองข้างของทางเดินเป็นป่าหินที่มีตั้งแต่ราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ่ง และมีห้องแสดงหินมากกว่า 100 ชิ้น ซึ่งรวมถึงหินที่มีคำสลักที่เขียนโดยจักรพรรดินีวู่เจ๋อเทียนของราชวงศ์ถังและภาพสลักหินของดาโม 'หนึ่งอิทธิพลข้ามแม่น้ำ' ในราชวงศ์หมิงที่ควรค่าแก่การชม วิหารเทียนหวังเตียนสร้างขึ้นในราชวงศ์หยวน และมีป้ายที่เขียนโดยจักรพรรดิเฉียนหลงว่า 'วิหารแรกของโลก' และต้นสนหน้าวิหารมีอายุมากกว่า 1500 ปี หน้าหอระฆังมี 'แท่นหินของจักรพรรดิหลี่ชิมิน' ที่ตั้งขึ้นในราชวงศ์ถัง และมีการแกะสลักมังกรที่หัวแท่น และข้อความบนแท่นที่ชื่นชมความกล้าหาญของพระสงฆ์วัดเส้าหลินที่ช่วยจักรพรรดิถังในการปราบปรามวังชิโจว และคำว่า 'ชิมิน' ที่เขียนด้วยลายมือเป็นลายมือจริงที่เหลืออยู่ของจักรพรรดิหลี่ชิมิน 📌เคล็ดลับเล็กๆ: ก่อนเข้าสวน มีร้านนมชาหลายร้าน (หูเฉาอายี่, หมี่เซ่อ, รุ่ยซิง) และร้านไก่ทอด (เตอเค่อซื่อ); ภายในสวนมีเพียงสองจุดที่มีอาหาร (ทาลิน, หลังจากหนังสือเฉีย)