“ดังนั้นฉันกดหยุดหิมะในใจฉันซ้ำ ๆ อีกครั้ง, พวกเขาขาวเกินไป

” ฉันต้องการจะพูดว่า: เราสุดท้ายก็ยืนอยู่บนดินของ Altai ด้วยกัน, ดูหิมะขาวที่ฉันรักด้วยกัน. เธอที่รักอากาศอบอุ่นบินมาดูฉันในฤดูหนาวที่หนาวของ Altai, เมื่อเราพบกันเรากอดกันแน่น ๆ, การแยกจากกันนาน ๆ นี้ก็เหมือนไม่มีอยู่เลย. ในวันที่มีแดดส่องสว่าง, เราไปค้นหาต้นไม้ที่โดดเดี่ยวอยู่บนดินแดนที่สุดทางตะวันตกนี้ด้วยกัน แต่ต้นไม้ที่โดดเดี่ยวจริง ๆ แล้วไม่ได้มีเพียงต้นเดียว, แต่ทิศทางที่เราเดินทางมามีความสวยงามและลึกซึ้งมากขึ้น. เมื่อแสงแดดลงบนทุ่งหิมะที่กว้างและขาว, เมื่อแสงส่องผ่านป่าสนที่หนาแน่น, เมื่อเท้าของเราถูกหิมะหุ้มห่อ, และเรามองขึ้นไปที่เทือกเขาที่มีหิมะปกคลุมที่ยาวไกล, ท้องฟ้าสีน้ำเงินทำให้คนอยากจะร้องไห้ เราวิ่ง, เราเงียบ, เรานอนคว่ำลงบนทุ่งหิมะและถูกโลกกอด, และเราร้องไห้ด้วยความร้อนใจ.