;

Smeaton's Tower Review

4.4 /56 รีวิว
https://ak-d.tripcdn.com/images/fd/headphoto/g2/M09/D4/CE/Cghzf1VDSLGAA5g9AAEKKsIFRzU355.jpg
qqq是qqq
avataravataravataravataravatar
5/5
ข้อความเดิม
โฮ่เป็นชายทะเลของปุลี สนามหญ้าบนเนินเขาใหญ่มาก วิวสวยมาก สามารถเดินเลียบชายฝั่งได้ยาวๆ สามารถนั่งบนสนามหญ้าหรือเก้าอี้นั่งเล่นอาบแดดรับลมทะเลได้ มีทั้งคนแก่และเด็ก สบายมาก

Smeaton's Tower

โพสต์เมื่อ 30 พ.ค. 2016
รีวิวเพิ่มเติม
ระบบจะใช้ Google Translate แปลรีวิวบางรายการโดยอัตโนมัติ
  • WillSum
    5/5ยอดเยี่ยม
    ข้อความเดิม

    หากคุณต้องการหาสถานที่สําคัญในเมืองชายฝั่งนี้ ประภาคารแห่งนี้จะไม่เป็น ประภาคารทั้งหมดตั้งอยู่บนพื้นที่สูงของเมือง ล้อมรอบด้วยสีเขียวและอนุสาวรีย์บางแห่งทําให้มุมมองที่นี่กว้างมาก ตัวประภาคารขึ้นไปได้ด้วย ยืนขึ้นไปชมวิวฐานทัพเรือข้างๆ กัน และยังมีที่นั่งให้ร่มรื่นแต่ลมไม่บังด้วย หลายคนชอบมาที่นี่ สนามหญ้า เดินเล่น นั่งเล่น แบบงงๆ

    0
    โพสต์เมื่อ 12 พ.ย. 2018
  • Kareninayosi
    5/5ยอดเยี่ยม
    ข้อความเดิม

    หอคอยแห่งนี้สวยงามมากและเป็นสถานที่ที่ดีในการชมทิวทัศน์รอบๆ พลีมัธ

    0
    โพสต์เมื่อ 7 ต.ค. 2021
  • 298***57
    4/5ดีมาก
    ข้อความเดิม

    ตึก Smeaton's Tower สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2312 ห่างจากหินเอ็ดสตัน 14 ไมล์ ต่อมาย้ายไปย่านฮอโอเอในปี พ.ศ. 2425 ขึ้นบันได 93 ขั้น จะได้ชมวิวที่มีเสน่ห์ของพลีมัธ และชมชีวิตผู้ดูแลประภาคาร

    0
    โพสต์เมื่อ 11 พ.ย. 2016
  • 小懒Amber
    3/5พอใช้
    ข้อความเดิม

    น่าเสียดายที่ประภาคารไม่สวยในวันที่มีเมฆมาก ลมทะเลแรงเกินไปที่จะหนาวมาก ถ้าได้เดินเล่นตากแดดจะดีมาก

    0
    โพสต์เมื่อ 9 ส.ค. 2017
  • WillSum
    ข้อความเดิม

    โบสถ์พลีมัธยืนอยู่ด้านข้าง แสงสลัว แต่เวลาเหมือนเสาโทรศัพท์ลูกศรอยู่ริมถนน กรอบสีแดงบนใบหน้าสีแดง แสงแดดส่องผ่านถนน ระยิบระยับมากจนลืมเพลงที่แผ่วเบารอบตัว เดินผ่านภูเขา ทุ่งหัวใจที่ยากที่จะสงบ เดินบนฝั่ง ลืมคิดถึงประภาคารตรงหน้า แต่ถือว่าไม่มี เมื่อเห็นเส้นทางที่นําทางไปข้างหน้า แต่ฉันจําใบหน้ายิ้มที่หน้าเลนส์อดีต เขียนด้วยลายมือของคนอื่น ทําให้ลมพัดผ่าน คําสาบานที่ฉันเคยให้ฉัน เรือยอทช์หยุดอยู่ข้างๆ แต่มันยากที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง ทางที่นําไปสู่ แต่กลับยากที่จะบอกลาใบหน้าที่ยิ้มภายใต้เงาใบเรือ เนื่องจากความทุกข์ทรมานของตัวเองทําให้คลื่นกระทบคํากล่าวที่ฉันเคยให้ฉันในเดือนพฤษภาคม ดอกไม้บานอีกครั้ง นกนางนวลเดินไปเล็กน้อย ใบไม้ร่วง ย้อนแสงจากหน้าท่าเรือ ทิ้งเงาไว้ กับใบเรือ แสงจันทร์ส่องแสงกับนกยูนิคอร์น นับพันปีจนจําฉากอันตระการตารอบตัว เดินผ่านภูเขา ทุ่งหัวใจที่ยากที่จะสงบ เดินบนฝั่ง จําได้ว่าต้องคิดถึงประภาคารตรงหน้า แต่เป็นทางที่ไม่เห็นคําแนะนํา ย้อนกลับไปแต่นึกถึงใบหน้ายิ้มหน้าหน้าเลนส์ เขียนด้วยลายมือของคนอื่น ทําให้ลมพัดผ่าน คําสาบานที่ฉันเคยให้เรือยอทช์หยุดอยู่ข้างๆ แต่มันยากที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง ทางที่นําไปสู่ แต่กลับยากที่จะบอกลาใบหน้าที่ยิ้มภายใต้เงาใบเรือ เนื่องจากความทุกข์ทรมานของตัวเองทําให้คลื่นกระทบกระจกคําอวยพรที่ฉันเคยให้ฉันไว้ที่เก้าอี้หน้า ลูกสุนัขว่างไปข้างหน้า วิ่งผ่านสวนว่างในแนวเริ่มต้น อนุสาวรีย์ของเขาเอง ทําให้ฝนขจัดความอบอุ่นให้โลกร้อน — "晴วันที่เจ็ดกรกฎาคม" Xu Huixin -- 2018/10/27 [181002 - 33-304 ]

    0
    โพสต์เมื่อ 19 มิ.ย. 2019