อีวูสามวัน: ต้นป๊อปลาร์กับแสงไฟชนกันเต็มอก

ทันทีที่ขับรถเข้าสู่อีวู ทะเลทรายก็แตกเป็นรอยแยกสีเขียว — แม่น้ำอีวูเหมือนริบบิ้นสีเขียว โอบล้อมเมืองเล็กๆ ไว้ในหุบเขาอย่างนุ่มนวล วันแรกมุ่งตรงไปยังทะเลสาบสีรุ้ง ทะเลสาบนี้เปลี่ยนสีได้จริงๆ ตอนเช้าสีฟ้าสดใสเหมือนล้างน้ำ พอช่วงบ่ายลมพัดขึ้นกลับกลายเป็นสีชมพู ชาวบ้านเล่าว่าดูสีทะเลสาบก็รู้สภาพอากาศได้แม่นยำกว่าพยากรณ์อากาศ นั่งรอดูพระอาทิตย์ตกยิ่งตื่นเต้น แสงสีส้มสาดส่องบนผิวน้ำ สีเขียวแทรกชมพูเหมือนพาเลตต์อายแชโดว์หกใส่ ชุดกระโปรงสีขาวถ่ายออกมาดูมีฟิลเตอร์นุ่มนวลในตัว ตอนเย็นแวะตลาดเกษตรกรถึงจะเจอรสชาติแท้จริง หน้าประตูมีร้านขายหัวแกะของลุงชาวอุยกูร์ควันร้อนลอยขึ้นมา หัวละ 48 หยวน ผ่าออกมาเต็มไปด้วยเนื้อ กินคู่กับขาหมูแกะราคา 8 หยวน อร่อยสะใจ มุมหนึ่งมีร้านนานเจอร์ซือหอมกรุ่น ต้นหอมโรยบนแป้งนานที่เพิ่งออกจากเตาโดนแย่งซื้อ ลูกแฝดของเธอใช้ไม้ทุบแป้งนาน ลูกสาววิ่งไล่จับผีเสื้อ เลือกร้านอาหารเสฉวนแบบนั่งรวมโต๊ะ รสเผ็ดกรอบเปรี้ยว น้ำอูซูเปิดฝาขวดด้วยฟัน กลิ่นควันไฟผสมกลิ่นแป้งนานซึมซาบทั่วเสื้อผ้า วันที่สองแช่ตัวในป่าต้นป๊อปลาร์ ป่ากว่า 470,000 หมู่กว้างใหญ่ตื่นตาตื่นใจ ต้นไม้แห้งตายเก้าพันปีบิดเป็นรูปร่างต่างๆ เหมือนประติมากรรมจากดาวอื่น ยืนในชุดแดงใต้ต้นป๊อปลาร์คู่ลมพัดใบแห้งกรอบกรอบ เสียงเหมือนได้ยินเสียงเวลาผ่านไป พื้นที่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เงียบสงบ ขี่อูฐกับชาวบ้าน เสียงเท้ากระทบทรายชัดเจน กลางวันกินซาลาเปาย่างที่เมืองเหลาเหมาหู แป้งกรอบแตกออก น้ำแกะร้อนจนต้องกระโดด กินคู่กับเกวาสช่วยตัดเลี่ยนได้ดี สุดท้ายไปสวนอีชุ่ยฟังเรื่องราวสีแดง หน้ารูปปั้นม้าทหาร ไกด์เล่าว่าม้าตัวนี้เคยแบกกระสุนผ่านไฟสงคราม ฟังแล้วน้ำตาคลอ เย็นนั่งริมแม่น้ำ เห็นต้นบ๊วยผลสีน้ำเงินเข้ม ผลแอปเปิ้ลทะเลแดงสดใส ลุงที่เดินผ่านให้แตงโมแก่ รสหวานนุ่มไม่ต้องเคี้ยว ตอนจากไปเสื้อผ้ายังมีกลิ่นควันไฟในกระจกมองหลังต้นป๊อปลาร์ค่อยๆ ห่างออกไป จู่ๆ ก็เข้าใจความมหัศจรรย์ของที่นี่: มีความแข็งแกร่งพันปี และซ่อนความอบอุ่นที่สุดในโลกมนุษย์ไว้ด้วยกัน