วัดฮวาเยียน (ภาษาจีน)

ฮวาเยียนศาลาหลักและศาลาพระไตรปิฎกเป็นสิ่งปลูกสร้างที่เหลือจากสมัยเลียว, สร้างขึ้นในปี 1038 ของสมัยเลียว, 'พระไตรปิฎก' คือการย่อของ 'พระไตรปิฎกวัน', ซึ่งเป็นชื่อภาษาบราห์มีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า, ศาลาพระไตรปิฎกหมายถึงสถานที่เก็บรักษา. ศาลามีทิศทางตะวันตกและหันหน้าไปทางตะวันออก, กว้าง 5 ห้อง (25.6 เมตร), ลึก 4 ห้อง (18.4 เมตร), หลังคาเป็นแบบเดียวกับเนินเขาที่มี 9 ยอด, ใช้เทคนิคการผสมผสานของโครงสร้างไม้และฝาผนังที่เป็นเอกลักษณ์ของประเทศจีน, มีลักษณะที่เรียบง่ายและโปร่งใส, มีลักษณะทั่วไปที่มั่นคงและเบา, เป็นตัวอย่างที่ดีของสถาปัตยกรรมแบบศาลาขนาดเล็กในสมัยเลียวที่ยังคงอยู่ในปัจจุบัน, และเป็นตัวอย่างการใช้ 'วิธีการลดคอลัมน์' ในสถาปัตยกรรมโบราณของจีนที่เกิดขึ้นเร็ว.