เดินเท้าในฝนที่เหนือแม่น้ำเจียงซานเสีย，จากวัดไป่เหมาถึงวัดเฟยไหล

เมื่อต้นฤดูร้อน，ครอบครัวของเราสี่คน，เริ่มต้นจากท่าเรือวัดไป่เหมา，ก้าวขึ้นสะพานไม้ของแม่น้ำเจียงเหนือ，เดินเล่นในฝน。ฝนปรอยๆ ที่ขอบฟ้า，ยิ่งเพิ่มความโรแมนติกที่มัวหมอง。ฝนชุ่มฉ่ำแม่น้ำเจียงเหนือ，เหมือนกับภาพวาดด้วยหมึกจางๆ，ภูเขาหมอกล้อมรอบ，เกือบจะมองไม่เห็น，น้ำแม่น้ำไหลเชี่ยว，เรือใหญ่เรือเล็กสัญจรไปมา，เรื่องราวของอดีตและปัจจุบัน，เหมือนกับไหลไปบนผิวน้ำ。 ทางเดินไม้ตามแนวแม่น้ำโค้งเวียนไป，ทุกก้าวเสียงกระดานเปียกดังเบาๆ，และเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ，เสียงขลุ่ยไกลๆ ไม่กี่เสียง，จังหวะธรรมชาติ，ไม่หยุดหย่อนในหู。นักท่องเที่ยวบางคนเดินช้าๆ ใต้ร่ม，หรือวิ่งเร็วในเสื้อกันฝน，แม้จะเพิ่มความอึดอัดบ้าง，แต่ยิ้มยังไม่หาย，ใจค้นหาความแปลกใหม่ยังร้อนแรง。ฝนไม่ได้ขัดขวางจิตใจที่ต้องการสำรวจความลึกลับ，แต่กลับเพิ่มความเงียบสงบในการเดินทาง。 เมื่อถึงวัดโบราณเฟยไหล，ฝนทำให้มันดูยิ่งใหญ่และเงียบสงบมากขึ้น，เหมือนกับบอกเล่าเรื่องราวของพายุฝนหลายพันปี。พักสักครู่，แล้วกลับทางเดิม，ฝนเริ่มหยุด，อากาศสดชื่น，กลิ่นหญ้ากลิ่นดินชุ่มชื้น，ทิวทัศน์เปลี่ยนแปลงใหม่。 กลับมาที่ท่าเรือวัดไป่เหมา，โลกธรรมดาที่เต็มไปด้วยควันไฟต้อนรับ，ร้านอาหารทะเลคึกคักมาก，เรือประมงจอดเทียบท่า，นกกางเขนยืนเฉยๆ บนนั้น，ชื่นชมความสงบหลังฝนตก。ทางเดินปกคลุมด้วยร่องรอยของน้ำท่วมและโคลนทราย，เป็นการแสดงออกถึงพลังของธรรมชาติ。 การเดินเท้าในฝน，แม้จะไม่มีแสงแดดที่สดใส，แต่ก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว，บรรยากาศเฉพาะ。เราเดินด้วยกันในฝน，ทั้งรู้สึกถึงความงดงามและละเอียดอ่อนของธรรมชาติ，และยังได้ลิ้มรสความอบอุ่นของครอบครัวที่พึ่งพากันและกัน。