กู่หลางอว์ “ความสงบนิ่งของเกาะหนึ่ง”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาที่เซียะเหมิน แต่เป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นเกาะกู่หลางอว์。 เมื่อจริงๆ แล้วได้ก้าวขึ้นไปบนเกาะเล็กๆ นี้ ถึงได้เข้าใจว่ามันแตกต่างจากความประทับใจในอดีตที่เคยมีไว้。 ไม่มียานพาหนะสมัยใหม่ การเดินทางบนเกาะจึงกลับไปสู่การเดินด้วยเท้าอย่างเอื่อยเฉื่อย บางครั้งก็ได้ยินเสียงดังของเรือข้ามฟากและเสียงคลื่นซัดชายฝั่งที่ดังมาถึงหู มีเพื่อนท้องถิ่นนำทางผ่านซอกซอยลึกที่นักท่องเที่ยวน้อยคน ย่านที่อยู่อาศัยมีกลิ่นอายของชีวิตประจำวัน การ“หลงทาง”บ้างก็เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น ทุกๆ ไม่กี่ก้าวก็จะพบกับแมวที่ไม่เกรงกลัวและดูสะอาดสะอ้าน และยังได้พบกับนักเรียนประถมที่กำลังศึกษาด้านการศึกษา ก็ได้ฟังเรื่องราวของประวัติศาสตร์ที่อยู่เบื้องหลังของสถาปัตยกรรมไปบ้าง。 อาคารที่มีสถาปัตยกรรมจากหลายชาติที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วเกาะยังคงมีเสน่ห์แตกต่างกันไป อิฐและกระเบื้องสะสมความลึกซึ้งของวัฒนธรรมมาอย่างยาวนาน และเวลาก็ทิ้งร่องรอยไว้ที่นี่ แต่ก็กลายเป็นความสงบนิ่งที่“สัมพันธ์กัน”ได้ด้วยความสบายใจ。 และเวลาของเช้าและดึกดื่นของเกาะนั้น ยิ่งเป็นเวลาที่สงบและเอื่อยเฉื่อยมากยิ่งขึ้น ผ่านทางเดินเล็กๆ ไปยังโบสถ์ที่มีประวัติศาสตร์หลายร้อยปีในตัวเกาะ พิงพานหินข้างๆ กุญแจโบราณและเฟอร์นิเจอร์ไม้ส่งต่อความเป็นนิรันดร์ของเวลา หลังคาชั้นใต้หลังคาและผนังปูนที่มีสีอิ่มตัวต่ำให้ความอบอุ่นและความเรียบง่ายแบบซ่อมแซมให้เหมือนเดิม หินชันและต้นโพธิ์โบราณห่อหุ้มพื้นหินกลางแจ้ง ทำให้พื้นที่ธรรมชาติที่นี่เงียบสงบและเป็นธรรมชาติอย่างสมบูรณ์ ซึ่งเป็นมุมที่สงบที่สามารถไม่เกี่ยวข้องกับเวลาได้。 บนเกาะ ยิ่งเดินลึกเข้าไป กาลเวลาก็จะผ่านไปช้าลง