ห้วยตงอาโปเจียวชี้ กงหยวน ราวกับโลกสุดท้ายที่โดดเดี่ยวและห่างไกลจากโลกนี้

นี่คือสถานที่ที่ดูเหมือนโดดเดี่ยวจากโลกนี้มาก โดยเฉพาะจากมุมมองพิเศษบางอย่าง ในเวลาที่เฉพาะเจาะจง ราวกับฉากจากภาพยนตร์วิทยาศาสตร์เกี่ยวกับวันสิ้นโลก พุ่งเข้ามาหา เบื้องต้น เมื่อก้าวขึ้นสู่ชายหาดนี้ สิ่งที่พบเจอก่อนคือกลุ่มหินปะการังขนาดใหญ่ สีน้ำตาลเข้มที่เป็นจุดด่างพร้อย ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก รูปทรงต่างๆ ถูกฝังอยู่ในทราย พื้นผิวหรือผนังทั้งสี่ด้านปกคลุมไปด้วยซากหอย สาหร่ายสีเขียวที่ดูเหมือนได้รับการบำรุงอย่างดี ช้าๆ แต่ไม่อาจหยุดยั้งได้ ได้เติมเต็มทุกช่องว่างและรอยแยก ส่วนที่โผล่ออกมาจากน้ำนั้นไม่เล็กเลย สามารถจินตนาการได้ว่ากลุ่มหินปะการังทั้งหมดใต้น้ำนั้นมีขนาดใหญ่แค่ไหน กระจัดกระจายอยู่ตามชายฝั่ง ราวกับเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย หายใจอากาศบริสุทธิ์อย่างโลภ ทุกหายใจมีค่ายิ่ง และพวกเขาที่อยู่ข้างหลัง พี่น้องอีกมากมายนับไม่ถ้วน ได้จมน้ำไปแล้ว ยิ่งเดินไปข้างหน้า หินปะการังก็ยิ่งใหญ่ขึ้น ร่องรอยของการโดนน้ำทะเลซัดชนก็ยิ่งชัดเจนขึ้น หินปะการังเหล่านี้เหมือนกับนักรบผู้รอดชีวิตที่แข็งแกร่ง มีรูพรุนและรอยแผลเป็นเต็มตัว แต่กลับให้ความรู้สึกที่เข้มแข็ง ไม่ยอมแพ้ และมีความเป็นนักรบ ในที่สุดก็พบกับที่ที่รักที่สุด หินปะการังสีแดงที่เท้าถูกทำลาย ถูกตัด ถูกบดขยี้ แต่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับ ส่วนที่พุ่งชนนั้นถูกเปื้อน ถูกสาดด้วยหมึก ถูกท่วม แต่ยังคงโผล่ขึ้นมาจากน้ำเป็นครั้งคราว และกลับไปสู้อีกครั้ง... ฉากที่โหดร้ายนี้ สามารถหายใจได้โล่งอกเมื่อหันหัวไปทางซ้าย มองเห็นอาคารที่ต่อเนื่องกันของฝั่งตรงข้าม ที่นั่น อาจเป็นโลกใหม่ตามตำนาน