ยุบองฮุน

ยุบองฮุนเคยเป็นที่รกร้างที่ไม่มีคนอยู่ อยู่ระหว่างภูเขาที่เท้าของเมอรี่ สวรรค์ที่ลืมลงมาจากที่สูง ในเดือนตุลาคมของปีนี้ฉันได้มาที่นี่ ทำให้แผนการที่รอคอยมานานเป็นจริง ที่นี่มีภูเขาล้อมรอบ สภาพภูมิศาสตร์ที่ไม่ธรรมดาทำให้มันเป็นที่ต้นฉบับที่แยกจากโลก ยุบองฮุนเคยไม่สามารถขับรถหรือใช้ไฟฟ้า แต่ตอนนี้ถนนจากซีดังไปยุบองฮุนถูกขยายให้สามารถขับรถยนต์ได้ ถนนเขาจากนินองไปยุบองฮุนก็ถูกสร้างเป็นถนนคอนกรีต ทุกปีมีนักเดินทางที่มาทำการสำรวจ โชคของเราดี ทุกวันเราสามารถเห็นแสงอาทิตย์ส่องเขา ในคืนวันเราสามารถเห็นดาวเต็มท้องฟ้า สภาพอากาศที่แจ่มใสไม่ทำให้เราต้องเดินบนโคลนในระหว่างการปีนเขา ทุกสิ่งที่สวยงามที่เราสามารถเห็นในฤดูใบไม้ร่วงทำให้เรามีทุกอย่าง ฉันใช้ตาของฉันสัมผัสความงามที่ทำให้คนหายใจไม่ออกและสวยงามจนทำให้คนปรบมือ อย่างที่หุบเขา ภูเขา ลำธาร ต้นไม้โบราณ หินกรวด และทุกอย่างที่มีที่นี่ มีคนบอกว่ายุบองฮุนมีความเชิงพาณิชย์และราคาสูง ตั้งแต่ค่าเข้า รถยนต์ ที่พัก ร้านอาหาร ... แม้กระทั่งการติดตั้งน้ำร้อนที่ค่ายหลักในการปีนเขาก็ต้องเสียเงิน ฉันอยากจะบอกว่า ยุบองฮุนเป็นหมู่บ้านที่สุดท้ายในประเทศที่มีถนนและไฟฟ้า คุณสามารถจินตนาการได้ว่าพื้นที่นี้ห่างไกลและอันตราย ถ้าไม่มีการเข้ามาของธุรกิจ นักเดินทางจะพักที่ไหนและกินอะไร? หลายอย่างที่เราต้องการในชีวิตประจำวันต้องถูกนำเข้ามาในหมู่บ้าน รถยนต์ที่ขับ 80 โลเมตรจากปากหมู่บ้านไปหมู่บ้านต้องใช้เวลา 40 นาที ค่าใช้จ่ายเหล่านี้จำเป็นต้องมี นอกจากนี้การเพิ่มค่าน้ำตามจำนวนครั้งที่ค่ายหลักในการปีนเขาก็เป็นสิ่งที่เหมาะสม เพราะน้ำต้องถูกขนส่งเข้ามาในภูเขาด้วยลา ไม่ง่าย ความรู้สึกของฉันคือ ทุกอย่างดีเพียงพอ ถ้าฉันไม่ได้รักการเดินทาง ฉันอาจจะพลาดมันในชีวิตนี้ แน่นอนฉันจะพลาด 20 เขาที่ฉันเดินทางมาในสองปีที่ผ่านมา การเดินทางเป็นกระบวนการที่ทรมาน สวยงาม สดชื่น และมีความสุข แต่มันทำให้ความคิดของฉันอุดมสมบูรณ์ด้วยความหนักของร่างกาย ทำให้ฉันได้รับความสุข และทิ้งความวุ่นวายไป ในอนาคตฉันจะยังคงเดินหน้า ด้วยขาของฉัน ตาของฉัน และจิตใจของฉัน ฉันจะกอดรับธรรมชาติ ดูโลกที่กว้างขึ้น และรู้สึกด้วยใจว่าฉันเห็นโลก พบกับสิ่งมีชีวิต และสังเกตุตัวเอง