ชีวิตประจำวันเหมือนกับการกินข้าวและดื่มชา, ครึ่งหนึ่งตามด้วยอีกครึ่งหนึ่ง

หลายปีต่อมากลับมาเยือนสวนสาธารณะเล็กๆ อีกครั้ง, นักท่องเที่ยวยังคงพลุกพล่านไม่เปลี่ยนแปลง, หาที่ร้านเล็กๆ พักผ่อน, สั่งหอยทอดหนึ่งจานและชามะกรูดหนึ่งถ้วย。 ฤดูกาลนี้เหมาะสมที่สุด。 นักท่องเที่ยวข้างๆ กำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของที่นี่, บางคนบอกว่าทิวทัศน์ยังเหมือนเดิม, บางคนบอกว่าสิ่งที่เห็นวันนี้ไม่เหมือนในอดีต, มองไปที่ใบหน้าแปลกหน้าที่เดินทางไปมาจากทิศทางต่างๆ, กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด。 มีอะไรบ้างที่ยังคงเป็นเช่นเดิม, และมีอะไรบ้างที่เวลาได้ทำให้เปลี่ยนแปลง。 ยืนหยัดอยู่นาน, จนกระทั่งแสงอาทิตย์อ่อนโยนและเศร้าสร้อยที่ส่องผ่านหลังคาสีแดงและกระเบื้องสีเขียวของศาลากลางสวน, ทำให้ท่าทางของผู้คนที่ผ่านไปมากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย, ฉันเดินผ่านคนเหล่านั้น, ปล่อยตัวตามกระแสน้ำกลับบ้าน。