Serapeum of Alexandria

โบราณสถานสถาปัตยกรรมประวัติศาสตร์ในสมัยกรีกของอียิปต์ ส่วนที่เหลือของที่นี่เหลือเพียงรูปปั้นสิงโตตัวน้อย แพลตฟอร์มขนาดใหญ่บนฐานดินยังคงรักษาไว้และดูเหมือนความเหงาของเสานี้มากกว่า นี่คือมรดกของแผ่นดินไหวของอเล็กซานเดอร์

เสาปางเบย์ของอเล็กซานเดอร์หรือที่เรียกว่าเสาของอัศวินเป็นสัญลักษณ์ของเมืองอเล็กซานเดอร์สร้างขึ้นในปลายศตวรรษที่สามในกรุงอเล็กซานเดอร์ตั้งอยู่บนพื้นที่สูงเล็กๆ ในเมืองอเล็กซานเดอร์ ห่างจากถนนโค้งชายฝั่ง 2 กิโลเมตร บริเวณเสาปางเบย์เดิมเป็นวัดซาลาภิส สร้างขึ้นในสมัยโทเลมิที่ 3 และถูกสั่งให้ถูกทําลายโดยจักรพรรดิโรมันในปี 396 และเหลือเพียงเสาหินเท่านั้น เสาหินมีน้ําหนัก 500 ตัน สูง 27 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลางด้านล่าง 2.7 เมตร คุณต้องเงยหน้าขึ้นมองใกล้ๆ ซึ่งค่อนข้างอลังการ

เสาหินปางเปียที่สร้างขึ้นในสมัยแรกของจักรพรรดิโรมันเดคลีหรือที่เรียกว่าเสาอัศวิน เป็นสัญลักษณ์ของเมืองอเล็กซานเดอซาน เป็นเวลาหลายพันปี วัดได้หายไปและมีเสาหินปางเปียเพียงต้นเดียวที่ซ่อนอยู่ ยืนอยู่ในกลุ่มอาคารเมืองเก่า เขียนประวัติ มองย้อนกลับไปในอดีตที่งดงามที่ถูกปิดผนึกไว้โดยเวลา

เสาขนาดใหญ่ของวัดเก่าแก่ตั้งตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า ส่วนใต้ดินยังเป็นที่ที่ต้องชมให้ได้ตรงถึงด้านล่างเสา

มรดกทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ต้องทําทําการบ้าน ไม่งั้นจะเข้าใจ

อนุสาวรีย์นี้ถือเป็นแลนด์มาร์คและคนน้อยไปก่อน

เสาหินปางเป่ยไม่ได้เกี่ยวข้องกับปางเป่ยครึ่งดอลลาร์เพราะทหารข้ามผิดคิดว่าอัฐิของนายพลโรมันโบราณที่เก็บไว้ในถังเถ้าด้านบนของเสาเรียกว่าเสา เสาหินหรือที่เรียกว่าเสาหินซาวารี (ซาวารี แปลว่า เสาหิน) เสาอัศวิน สัญลักษณ์ของเมืองอเล็กซานเดอร์อียิปต์ เป็นเสาหินแกรนิตขนาดใหญ่สีส้ม ตั้งตระหง่านมานานกว่า 1600 ปี เสาหินเดิมเป็นส่วนหนึ่งของวัดศาลาภิกยนต์ที่ถูกทําลาย ปัจจุบันเหลือแต่เสาหินที่อนุรักษ์ไว้เพื่อเป็นสถานที่ท่องเที่ยวของนักแล่นเรือ เสาหินประกอบด้วยสามส่วน ฐานเสา ตัวเสา และยอดเสา มีความสูงรวม 26． 85 เมตร หนักประมาณ 500 ตัน ตัวเสาเป็นรูปทรงกลมด้านบนมีเส้นผ่าศูนย์กลาง 2 ． 3 เมตรด้านล่าง 2 ．- 7 เมตรความยาว 20 ． 75 เมตรถูกขุดด้วยหินแกรนิตสีแดงทั้งหมด ในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองที่มีชื่อเสียงของอเล็กซานเดอร์ พื้นที่ที่สวยงามนั้นไม่ใหญ่มาก ผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่เป็นรอยด่าง เสาหินปางเป่ยยืนอยู่คนเดียวบนเนินเขาที่ว่างเปล่า ซากปรักหักพังของวัดเต็มไปด้วยดอกไม้ป่าที่ไม่รู้จักซึ่งอธิบายประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์