ไปเที่ยวพักผ่อนบนภูเขาอันเงียบสงบ! ชมหมอกยามเช้าและกินอาหารจากฟาร์มตลอด 3 วัน สบายจนไม่อยากออกไปไหนเลย

ก่อนหน้านี้ ผมเคยรำคาญคนพลุกพล่านในเมืองโบราณต้าหลี่ ครั้งนี้เพื่อนคนท้องถิ่นแนะนำภูเขาจิ่วเว่ยให้ โดยบอกว่าเป็น "สมบัติล้ำค่าที่ซ่อนเร้น" ซึ่งตั้งอยู่เชิงเขาอ้ายเหลา ผมตัดสินใจลองไปสัมผัสและก็ประทับใจทันที! ตลอดสามวัน ผมเจอนักท่องเที่ยวน้อยมาก และทิวทัศน์ก็งดงามบริสุทธิ์ ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยต่อคนไม่ถึง 1,800 หยวน ซึ่งดีกว่าประสบการณ์ที่ต้าหลี่ที่พลุกพล่านถึงสิบเท่า! วันแรก เราขับรถจากตัวเมืองต้าหลี่ไปเกือบสองชั่วโมงบนถนนบนภูเขาที่คดเคี้ยว อากาศยิ่งสดชื่นขึ้นเรื่อยๆ ช่วงสุดท้ายของถนนเรียงรายไปด้วยต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน แสงแดดส่องผ่านใบไม้ ทำให้เกิดแสงระยิบระยับที่ทำให้ตาผมอ่อนล้า เราพักที่บ้านไร่ชาวเผ่าอี๋ที่เชิงเขา เจ้าของและภรรยาใจดีมาก ราคา 200 หยวนต่อคืนรวมอาหารเช้าแล้ว หน้าต่างห้องหันไปทางป่า ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงเจื้อยแจ้วของนก ไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุก! บ่ายวันหนึ่ง เราเดินตามเจ้าของบ้านไปเดินป่าในป่าดงดิบหลังภูเขา ไม่มีเส้นทางเดินป่าอย่างเป็นทางการ เราจึงเดินบนใบไม้ที่ร่วงหล่น สัมผัสนุ่มราวพรม สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือมอสที่ปกคลุมป่าหนาทึบสูงถึงข้อเท้า ลื่นเมื่อสัมผัส และมีกลิ่นหอมหวานสดชื่น ระหว่างทางเราเจอลำธาร น้ำเย็นจนแสบนิ้ว เจ้าของบ้านบอกว่าดื่มได้ ฉันเลยลองจิบดู หวานกว่าน้ำแร่อีก! นั่งเล่นที่ลานบ้านตอนเย็นๆ มองเมฆค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูและม่วงเหนือเนินเขา ลมพัดพากลิ่นสนมา นี่แหละคือการพักผ่อนอย่างแท้จริง! วันรุ่งขึ้น เราตื่นแต่เช้าและเดินตามเจ้าของบ้านไปชมทุ่งนาขั้นบันไดในตำบลเล่อชิว เราไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แต่พอขึ้นไปถึงยอด ก็ต้องตะลึง หมอกยามเช้าปกคลุมทุ่งนาขั้นบันไดเป็นชั้นๆ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น หมอกก็ค่อยๆ จางลง หยดน้ำบนสันเขาระยิบระยับราวกับเงินที่กระจัดกระจาย และที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครอยู่เลย! มีแค่ฉันกับเจ้าของบ้าน เราจึงถ่ายรูปได้มากเท่าที่ต้องการโดยไม่ต้องแย่งชิงพื้นที่ มื้อกลางวัน เราเพลิดเพลินกับมื้ออาหารแบบฟาร์มในหมู่บ้าน ครอบครัวเจ้าของบ้านรมควันเบคอนซึ่งมันเยิ้มแต่ไม่เลี่ยน ส่วนเฟิร์นผัดก็กรอบ ฉันกินไปสองชามใหญ่กับข้าวกล้อง ช่วงบ่าย เราออกสำรวจหมู่บ้านโบราณอี๋ที่อยู่ใกล้ๆ บ้านเรือนสร้างด้วยอิฐมอญ หลังคามุงจาก พื้นปูด้วยหินแวววาวด้วยคราบสกปรก หมู่บ้านเงียบสงบอย่างน่าประหลาด มีเพียงชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าประตูตากข้าวโพด เขายิ้มและยกชาบัควีทให้เรา รสชาติขมเล็กน้อย แต่ยังคงทิ้งรสหวานไว้ในคอ วันที่สาม เราไม่ได้เดินทางไกล แค่เดินเล่นรอบๆ บ้านไร่ เจ้าของพาเราไปชมดอกอาซาเลียป่าหลังภูเขา ถึงแม้จะยังไม่บานสะพรั่ง แต่พุ่มไม้สีเขียวที่ปกคลุมเนินเขาก็ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างแท้จริง ช่วงบ่ายเราไปซื้อของฝากที่ร้านค้าในหมู่บ้าน เค้กบัควีทราคาเพียงชิ้นละ 5 หยวน ซึ่งถูกกว่าที่จุดชมวิวมาก ฉันซื้อน้ำผึ้งกระป๋องมาด้วย เจ้าของบอกว่าน้ำผึ้งทั้งหมดมาจากผึ้งป่าบนภูเขา หลังจากแช่น้ำที่บ้านแล้ว กลิ่นดอกไม้หอมฟุ้งจริงๆ ฉันไม่อยากจากไป ภูเขาจิ่วเว่ยไม่ได้คึกคักเหมือนต้าหลี่ แต่มีเสน่ห์ที่ให้ความรู้สึกสงบ ไม่มีเสียงเหยี่ยว มีเพียงเสียงลม เสียงนกร้อง และลำธาร ทำให้รู้สึกผ่อนคลายแม้หายใจเข้าออก หากคุณอยากหลีกหนีจากฝูงชนและหาที่ "พักหายใจ" ฟังฉันนะ การมาที่ภูเขาจิ่วเว่ยคือตัวเลือกที่ใช่!