ณ จุดบรรจบของขุนเขาและทะเล พบกับเสียาผู่

ท่ามกลางสายธารแห่งกาลเวลา โดยไม่รู้ตัว คุณก็ได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันของเสียาผู่ ยามรุ่งอรุณ เมื่อแสงแรกของวันหลุดพ้นจากอ้อมกอดของราตรี และทอดลงสู่ผืนน้ำอย่างอ่อนโยน เสียาผู่ก็ปรากฏราวกับม้วนภาพวาดหมึกจีนที่ค่อยๆ คลี่ออก หาดทรายละเอียดถูกเคลือบด้วยขอบทองคำ ราวกับดวงดาวที่ร่วงหล่นลงมาสู่โลกมนุษย์ ไกลออกไป เสาไม้ไผ่ที่ปักเรียงรายอย่างสวยงาม วาดเส้นเรขาคณิตอันน่าพิศวงท่ามกลางแสงระยิบระยับของคลื่น นั่นคือบทนำของชีวิตที่ชาวประมงผู้ขยันขันแข็งได้วางไว้ เมื่อดวงอาทิตย์สูงขึ้น แสงและเงาเปลี่ยนแปลงไป ทุ่งโคลนกลายเป็นจานสีของธรรมชาติ สีทอง สีเขียวมรกต และสีน้ำตาลอ่อนถักทอเข้าด้วยกัน สีสันเข้มข้นและอ่อนโยนลงตัว ราวกับพระเจ้าทำกล่องสีหกคว่ำ งดงามอย่างไร้ขีดจำกัดและเปิดเผย ชาวประมงที่กำลังทำงานแทรกตัวอยู่ท่ามกลางภาพ เงาของพวกเขาภายใต้แสงและเงาเหมือนโน้ตดนตรีที่มีชีวิตชีวา ประพันธ์บทเพลงแห่งความรักอันลึกซึ้งระหว่างทะเลและผืนดิน ยามพลบค่ำ แสงสุดท้ายของวันย้อมท้องฟ้าให้เมามาย สีส้มแดงและสีม่วงเข้มผสานกัน ราวกับแก้มที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายของสาวน้อย ผืนน้ำสะท้อนแสงอาทิตย์อัสดง ระยิบระยับ ราวกับความฝันและภาพลวงตา นกทะเลที่บินกลับรัง วาดเส้นโค้งอันงดงามบนขอบฟ้า เพิ่มความมีชีวิตชีวาให้กับทิวทัศน์ยามเย็นอันงดงามนี้ เสียาผู่ คือบทกวีที่ตกตะกอนด้วยกาลเวลา คือภาพวาดที่วาดขึ้นด้วยวันเวลา ที่นี่ ภูเขาและทะเลโอบกอดกัน แสงและเงาเต้นรำร่วมกัน ทุกตารางนิ้วของผืนดินล้วนเล่าเรื่องราวแห่งความโรแมนติกและอ่อนโยนอันไม่สิ้นสุด