ในเมืองรอสตอฟ-ออน-ดอน คุณต้องมาสัมผัสประสบการณ์ที่โรงแรม Sholokhov Marton

## คนแปลกหน้าบนดอน ฉันมาถึงเมืองรอสตอฟ-ออน-ดอน และเช็คอินเข้าโรงแรม Sholokhov Marton ชื่อของโรงแรมนี้เลือกได้ดีมาก โดยเชื่อมโยงนักเขียนเรื่อง "Quiet Flows the Don" เข้ากับเมืองนี้ เสมือนว่าการเข้าพักที่นี่สามารถได้รับแรงบันดาลใจทางวรรณกรรม แต่ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องนี้เลย ในล็อบบี้มีภาพเหมือนของโชโลโคฟที่วาดด้วยสีน้ำมันใหม่ เห็นได้ชัดว่าเป็นผลงานที่เพิ่งซื้อมาใหม่ บุคคลในภาพมีดวงตาที่แหลมคม จ้องมองผู้เดินทางทุกคนที่เข้ามาในประตู ฉันคิดว่าถ้าโชโลโคฟเองมายืนอยู่ตรงนี้ เขาคงไม่สามารถตระหนักได้ว่านี่คือภาพวาดของเขาเอง จินตนาการของผู้คนเกี่ยวกับคนดังมักจะเกินจริงมากกว่าคนจริงมาก ห้องพักสะอาด เตียงนอนเป็นสีขาวเหมือนหิมะ และหน้าต่างมองเห็นแม่น้ำดอน น้ำในแม่น้ำขุ่นและไหลช้าๆ ขาดความงดงามเชิงกวีตามที่บรรยายไว้ในนวนิยายอย่างสิ้นเชิง โรงงานอีกฝั่งของแม่น้ำกำลังพ่นควันขาวออกมา และได้ยินเสียงเครื่องจักรแว่วๆ มีชายไม่กี่คนที่ดูเหมือนคนงานกำลังหาปลาอยู่ริมแม่น้ำ ไม่ว่าจะเพื่อพักผ่อนหย่อนใจหรือเพื่อเติมพลังก็ตาม ฉันไม่ทราบ เราไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารในตอนเย็น และมี "Gregory's BBQ" อยู่ในเมนู อาจจะเพื่อรำลึกถึงตัวเอกในเรื่อง "Quiet Flows the Don" เนื้อสุกเกินไปเล็กน้อยและเคี้ยวค่อนข้างยาก คู่สามีภรรยาชาวเยอรมันที่โต๊ะข้าง ๆ รับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยและแสดงความชื่นชมยินดีเป็นครั้งคราว ฉันคิดว่าพวกเขาคงจะเชื่อมโยงบาร์บีคิวนี้เข้ากับทุ่งหญ้าและคอสแซคในนวนิยาย จินตนาการของผู้คนบางครั้งก็ละเอียดอ่อนมากกว่าความรู้สึกด้านรสชาติ ฉันนอนไม่หลับในเวลากลางคืน เลยเดินไปที่ระเบียงเพื่อชมแม่น้ำ แม่น้ำดอนมืดมิดภายใต้แสงจันทร์ มีแสงสว่างส่องมาเป็นระยะๆ ก่อนจะค่อยๆ หายไปในความมืดอีกครั้ง มีเรือบรรทุกสินค้าหลายลำลอยอยู่บนแม่น้ำ ไฟของเรือหรี่ลงราวกับนักเดินกลางคืนที่เหนื่อยล้า ฉันนึกถึงฉากในนิยายที่เกรกอรีกำลังพายเรืออยู่บนแม่น้ำ แม่น้ำดอนในเวลานั้นคงจะใสกว่าตอนนี้มาก เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงนกหวีด เมื่อดึงม่านออก ฉันก็มองเห็นเรือลำใหญ่แล่นผ่านไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับรูปร่างเบลอ ๆ ไม่กี่คนยืนอยู่บนดาดฟ้า พวกเขาโบกมือไปทางฝั่งโดยไม่รู้ว่ากำลังบอกลาใคร เมื่อพนักงานเสิร์ฟโรงแรมนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟ ฉันก็ถามว่าเรือไปไหน “ไปยังทะเลอาซอฟ” เขากล่าวตอบ “เพื่อนำเสบียงไป” น้ำเสียงของเขาสงบราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องธรรมดาๆ แท้จริงแล้วการที่เรือเข้าออกตลอดเวลาเป็นเพียงเหตุการณ์ปกติที่เกิดขึ้นบนฝั่งแม่น้ำดอนในแต่ละวัน แต่ในสายตาชาวต่างชาติอย่างผม ผมอดไม่ได้ที่จะให้ความหมายบางอย่างแก่พวกเขา เมื่อฉันเช็คเอาท์ เจ้าหน้าที่ก็ถามฉันว่าฉันพักเป็นยังไงบ้าง ฉันบอกว่ามันโอเค. เธอส่งโปสการ์ดที่มีคำพูดอันโด่งดังของโชโลโคฟพิมพ์อยู่ให้ฉัน มีข้อความว่า “มนุษย์ถูกสร้างมาเพื่อมีความสุข” ฉันขอบคุณเขาและใส่โปสการ์ดไว้ในกระเป๋า แต่ฉันก็คิดอยู่ว่า: ตัวละครที่โชโลโคฟสร้างขึ้นมีกี่คนที่มีความสุขจริงๆ? เมื่อฉันเดินออกจากโรงแรม แม่น้ำดอนยังคงไหลไม่เปลี่ยนแปลงเนื่องจากการเข้าออกของฉัน ผู้คนสร้างโรงแรม ทำหมายเลขห้อง ทำเครื่องหมายรายการอาหารพิเศษในเมนู และแขวนภาพบุคคลที่มีชื่อเสียงบนผนัง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อดึงดูดให้ผู้คนที่ผ่านไปมาทิ้งเงินไว้บ้าง แต่แม่น้ำไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ มันแค่ไหลจากอดีตสู่ปัจจุบันและสู่อนาคต ฉันยืนอยู่ริมแม่น้ำ หยิบโปสการ์ดออกมาจากกระเป๋า มองไปที่มันสักพัก จากนั้นก็ปล่อยให้มันลอยลงไปในน้ำตามสายลม กระดาษแผ่นนั้นหมุนวนอยู่บนผิวน้ำและในไม่ช้าก็ถูกน้ำกลืนไปหมด ผู้คนมักต้องการค้นหาบางสิ่งในสถานที่แปลก ๆ แต่สิ่งที่พวกเขามักจะนำติดตัวกลับไปก็เป็นเพียงเงาของตัวเองเท่านั้น