สายน้ำและแสง: ท่องเที่ยวในพื้นที่ชุ่มน้ำโลฮวนโปยุน

เช้าตรู่ ฉันเดินเล่นในพื้นที่ชุ่มน้ำโลฮวนโปยุน แสงอรุณที่สลัวๆ สาดลงบนผิวน้ำเป็นหมอกสีทองบางๆ ทำให้พื้นที่ชุ่มน้ำทั้งหมดดูเหมือนบทกวีและภาพวาด พื้นที่ชุ่มน้ำที่ตั้งอยู่ในโคไทแห่งนี้อยู่ติดกับกลุ่มอาคารโปยุน ผสมผสานธรรมชาติและวัฒนธรรมได้อย่างลงตัว ราวกับภาพวาดที่เงียบสงบ เดินตามทางเดินไม้ที่คดเคี้ยว กลิ่นอายสดชื่นของพื้นที่ชุ่มน้ำพัดมาที่ใบหน้า เสียงน้ำและเสียงนกร้องเบาๆ อยู่ข้างหู ในบ่อน้ำ ใบบัวโบกเบาๆ นกน้ำยืนอยู่เงียบๆ บางครั้งมีนกกระยางขาวบินผ่านเบาๆ ทำลายความเงียบสงบของภาพวาด การอยู่ในที่นี้ทำให้รู้สึกเหมือนการหายใจถูกปรับให้เป็นจังหวะเบาๆ ป้ายอธิบายของพื้นที่ชุ่มน้ำบอกเล่าถึงคุณค่าทางนิเวศวิทยาและความพยายามในการอนุรักษ์ ทำให้รู้สึกถึงความมีค่าและความเปราะบางของธรรมชาติอย่างลึกซึ้ง มองไปไกลๆ จะเห็นวิลล่าห้าหลังที่มีสีสันอ่อนโยนของโปยุน เสียงสะท้อนของประวัติศาสตร์และความเงียบสงบของพื้นที่ชุ่มน้ำสร้างความน่าสนใจเหมือนกับการเล่าเรื่องความงามของการผสมผสานระหว่างเวลาและธรรมชาติ เมื่อออกจากที่นี่ ฉันหันกลับมามองพื้นที่สีเขียวที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวานี้ ความรู้สึกขอบคุณอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเกิดขึ้นในใจ พื้นที่ชุ่มน้ำโลฮวนโปยุน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นสถานที่เงียบสงบที่ปลอบประโลมใจในเมืองที่คึกคัก