2024 เปิดหน้าใหม่ของโลกอีกครั้ง

ฝนตกอยู่บ้านเบื่อๆ ทันใดนั้นก็มีความคิดวูบวาบผ่านเข้ามา หรือว่าจะไปปีนภูเขาหิมะสักหน่อย ฉันไม่อยากไปที่หลายๆ ที่ อยากไปภูเขาหิมะที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก ดังนั้นจึงไม่เลือกภูเขาสี่สาว ไม่เลือกออตายนา ภูเขาหิมะบากูดัว และสุดท้ายก็พบภูเขาหิมะสำหรับมือใหม่ที่เป็นสมบัติล้ำค่า - เจียสกู่ที่ผ่านดง ตอนเย็นวันที่ 30 ธันวาคมถึงเมืองเฉิงตู วันที่ 31 พบกับเพื่อนๆ จากนั้นขับรถไปที่หมู่บ้านฮัวของเขตเสี่ยวจิน การขับรถครั้งแรกในซีชวนตะวันตก ไม่คิดว่าจะขับรถได้เจ็ดชั่วโมงสำหรับระยะทาง 200 กิโลเมตร (หยุดรถสี่ครั้งเพื่อถ่ายรูปพักผ่อนเป็นต้น) ทิวทัศน์ระหว่างทางทำให้คนอยากหยุดนิ่ง หลังจากทานอาหารกลางวันเราก็ออกเดินทาง จนกระทั่งประมาณ 8 โมงเย็นถึงบ้านของไกด์นำเที่ยว จุดเริ่มต้นของเรามีความสูงประมาณ 3700 เมตร ในตอนแรกเราต้องเผชิญกับทางชันมาก แต่เรารู้สึกดีเพราะเรามักจะออกกำลังกายเล็กน้อย รู้สึกดีมาก แต่เมื่อความสูงประมาณ 4000 เมตร ก็เกือบจะรุ่งสาง นี่คือช่วงที่เหนื่อยที่สุด ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ที่ความสูง 4200 เมตร ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ใกล้ที่สุดในชีวิตของฉัน และเมื่อความสูงถึง 4500 เมตร ฉันเริ่มรู้สึกมึนงง อาจเป็นอาการของโรคความสูง และตอนนี้ก็อยู่เหนือเส้นหิมะแล้ว ในตอนแรกทุกก้าวเดินเป็นเรื่องยาก ฉันและเพื่อนๆ ต่างก็เริ่มแยกจากกัน และเมื่อฉันถึงความสูง 4700 เมตร ร่างกายของฉันรู้สึกสับสน ฉันต้องนั่งพักทุกๆ ไม่กี่ก้าว สุดท้ายฉันก็ยืนหยัดได้ถึงประมาณ 4800 เมตร ฉันเห็นยอดเขา และฉันก็เป็นลม ฉันไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหน ทีมของฉันตามมาปลุกฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะรู้สึกถึงความกดดันจากธรรมชาติ ฉันนั่งอยู่ที่เดิม มองไปที่ยอดเขาที่ไม่ไกล และถ่ายรูปยอดเขาด้วยความเสียดาย และตัดสินใจถอยกลับ ครั้งนี้เราขับรถไปเอง มีคนห้าคนในรถ มีเพียงสองคนที่ปีนไปถึงยอดเขา แต่สองคนที่ปีนไปถึงยอดเขาก็รู้สึกไม่ดีหลังจากลงมา มีเด็กคนหนึ่งที่ทำโทรศัพท์หาย กล้องตกลงไปในน้ำ เขาไม่รู้ตัว สิ่งที่ฉันอยากจะพูดคือ ความสูง 4880 เมตรอาจจะไม่สูงมาก แต่ความรุนแรงของอาการโรคความสูงนั้นแตกต่างกันจริงๆ ดังนั้นหากคุณต้องการท้าทายภูเขาหิมะ คุณสามารถลองได้อย่างกล้าหาญ แต่หากสถานการณ์ไม่ดี คุณต้องถอยกลับทันที