มาถึงยอดเขาเทียนตู่ถึงรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน

ยอดเขาเทียนตู่ยังไม่เปิด การดูทางออนไลน์กับการไปดูจริงๆ รู้สึกต่างกันสิ้นเชิง มันชันมากจริงๆ ไม่กล้าจินตนาการว่าถ้าตัวเองยืนอยู่บนนั้นจะกล้าเดินหรือไม่ ตรงข้ามยอดเขาเทียนตู่มีแท่นที่ใช้สำหรับถ่ายรูป หินที่ใช้สำหรับทำท่าถ่ายรูปก็เท่มาก สามารถถ่ายได้หลายรูป เพราะไม่รู้ว่าอากาศจะเป็นยังไง ถ้าฝนตกหรือหมอกหนา ถ่ายรูปก็จะไม่สวย ต้นสนต้อนรับแขกมีคนเยอะมาก กลุ่มทัวร์ที่มาขึ้นกระเช้ามีคนแก่เยอะมาก จริงๆ แล้วมันคนแน่นมาก ถ่ายรูปต้นสนต้อนรับแขกต้องต่อคิว สวยจริงๆ ไม่แปลกใจที่มันเป็นสมบัติล้ำค่า ต่อจากต้นสนต้อนรับแขกไปยังยอดเขากวางหมิง ถ้ามีกลุ่มทัวร์เยอะ พื้นฐานแล้วคือต้องต่อคิวเดิน ไม่ตัดออกว่าจะมีการหยุดเพื่อเช็คอินต่างๆ จำไว้ว่าต้องดูสถานการณ์ด้านหน้า ถ้าไม่ได้ก็ขอผ่านไปก่อน ระยะทางช่วงนี้ยาวมาก แย่ที่สุดคือฝนตก ทั้งๆ ที่ดูพยากรณ์อากาศของหวงซานแล้วว่าจะมีเมฆ แต่มันก็ตกฝน รีบหยิบเสื้อกันฝนใส่ทันที บนภูเขาคนที่ใส่เสื้อแขนสั้นหรือเสื้อกล้ามน้อยมาก ส่วนใหญ่ใส่เสื้อกันฝน บนภูเขามีอุณหภูมิที่แตกต่างกัน ควรจะเป็นที่บันไดเมฆร้อยก้าว ที่นั่นแคบและชันมาก จึงทำให้คนติดขัด ต้องต่อคิวประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะผ่านไปได้ ยังมีคนตะโกนเรียกคนข้างหน้าให้รีบผ่านไป แต่จริงๆ แล้วถ้าเดินได้ก็จะเดิน ถ้าเดินไม่ได้ก็ต้องมีเหตุผล ที่หนึ่งเส้นฟ้ามีสองทางเลือก หนึ่งเส้นฟ้าชันมาก ต้องประเมินความสามารถของตัวเอง ถ้าช้าลงหน่อยก็เป็นยอดเขาอ่าวอู่ ที่ยอดเขาอ่าวอู่มีสองทางแยก ทางซ้ายสุดเป็นทางที่ชันน้อยกว่าและอ้อมไปหน่อย แต่ไม่เหนื่อยมาก มีเพื่อนที่ปีนยอดเขาอ่าวอู่บอกว่าที่นั่นเป็นหิน ฝนตกลื่นหน่อย ยังมีอีกสองคนที่ปีนหนึ่งเส้นฟ้า แรงดีจริงๆ ฝนตกตลอดเวลา บนทางอยากจะเรียกพวกที่แบกของขึ้นภูเขา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเงิน อิจฉาคนที่นั่งอยู่ด้านบน ไปนานมากจนถึงลานอาหาร พอเห็นป้ายบอกทางไปกระเช้าหุบเขาอวน ตัดสินใจไปนั่งกระเช้าลงจากภูเขา ฝนตกทำให้หนาวและเหนื่อย และหมอกหนา โทรศัพท์ก็ไม่อยากจะหยิบออกมา เดินไปยังกระเช้าหุบเขาอวน ด้วยเพราะทางขึ้นลงเขาทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าจริงๆ แสดงว่ายังเหลือ 250 เมตร ปีนลงไปแล้วเหลือ 160 เมตร รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังเดินต่อไป ประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึง กระเช้าก็เร็วมาก แต่เพราะหมอกหนาจึงไม่เห็นอะไรเลย ขึ้นไปถึงสวรรค์ พอลงมาถึงด้านล่าง ไม่มีฝนไม่มีหมอก นั่งรถบัสลงจากภูเขา ด้วยเพราะเป็นทางลงเขาที่เป็นเส้นทางวน จริงๆ แล้วมันทำให้รู้สึกวิงเวียน ถูกโยนไปมา ไม่วิงเวียนก็วิงเวียน มันขึ้นมาถึงปาก ดังนั้นเราจึงลงที่สะพานต้างโกว นั่งพักข้างทางสักพัก พักผ่อนให้ดีแล้วค่อยเดินลงไปตามบันได ไปที่ไม่หิวไม่นั่งกินข้าว กินเสร็จแล้วรอเพื่อน พวกเขาไม่สามารถลงจากภูเขาได้ ประมาณสี่โมงครึ่งลงจากภูเขา มองเห็นแต่หมอกที่วิวจุดชมลิง แต่ที่ปากทางลงเห็นลิงจริงๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ในตอนแรกคิดว่าน้ำขายบนภูเขาแพง แต่ต่อมาเจอกับคนที่แบกของขึ้นภูเขา อายุดูเหมือนจะมาก ทำงานหนักจริงๆ ในชั่วขณะนั้นเข้าใจถึงราคาสินค้าบนภูเขา พวกเขาแบกขึ้นไปทั้งหมด ฉันถือน้ำสองขวดยังรู้สึกหนัก ขอแสดงความเคารพ!