ห่านเหินฟ้าหมื่นลี้จากเหิงหยาง มักจะกลับมาที่นี่เสมอ

ห่านแห่งเหิงหยางเป็นภาพลักษณ์ทางวรรณกรรมที่นักปราชญ์จีนในอดีตใช้แสดงความรู้สึกคิดถึงบ้านเกิด มิตรภาพ และความรัก หวังปอกล่าวว่า "ฝูงห่านตกใจกับความหนาวเหน็บ เสียงร้องขาดหายที่ท่าน้ำเหิงหยาง" หลี่ไป่กล่าวว่า "เงยหน้าขึ้นมองเห็นห่านจากเหิงหยางอย่างไม่คาดคิด เสียงร้องนับพันและตัวอักษรหมื่นตัว ความรู้สึกช่างไร้ขีดจำกัด" ตู้ฟู่กล่าวว่า "ห่านจากเหิงหยางเดินทางหมื่นลี้ ปีนี้กลับเหนืออีกครั้ง บินเป็นคู่ๆ มองดูผู้คน แล้วบินจากไปทีละตัว" เกาสือกล่าวว่า "น้ำตาลิงร้องในหุบเขาอู่เสียไหลรินเป็นสาย จดหมายกี่ฉบับที่ห่านนำกลับเหิงหยาง" ฝานจงเหยียนกล่าวว่า "ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงชายแดน ทิวทัศน์เปลี่ยนไป ห่านจากเหิงหยางจากไปโดยไม่สนใจ" ชินเสี้ยวโหย่วกล่าวว่า "เหิงหยางยังมีห่านส่งจดหมาย แต่เฉินหยางไม่มีแม้แต่ห่าน" ในบทกวีเหล่านี้แฝงไว้ด้วยความรู้สึกอันไร้ขอบเขตของกวี วันนี้ฉันเดินทางมาเหิงหยางโดยเฉพาะ เพื่อมาเยือนสถานที่ที่เล่าขานกันว่าเป็นจุดกลับตัวของห่านที่บินจากเหนือลงใต้ นั่นคือ ฮุ่ยเหยียนเฟิง (เขาห่านกลับ) บทกวีของคนโบราณเกี่ยวกับห่านแห่งเหิงหยางก้องอยู่ในใจ แม้ว่าฮุ่ยเหยียนเฟิงจะเป็นเพียงเนินเขาเล็กๆ ไม่สมกับคำว่า "เฟิง" (ยอดเขา) แต่ด้วยวัฒนธรรมอันลึกซึ้ง มันจึงนับได้ว่าเป็นยอดเขาสูงทางวัฒนธรรมของจีนอย่างแท้จริง