การพบกันที่จัตุรัสที่สวยที่สุดในสายฝน

บันทึกฝนที่เฮลซิงกิ เช้านี้ตอนออกจากบ้าน อากาศยังคงชื้นชุ่มชื้นจากความชื้นเมื่อคืนที่ผ่านมา ฉันถือร่มเดินเลียบแม่น้ำไปยังจัตุรัสวุฒิสภา ฝนเริ่มหยดลงมาจากช่องเมฆ ตอนแรกฝนตกเป็นเส้นเล็กๆ ตกลงบนยอดคลื่นของทะเลบอลติก ทำให้เกิดวงน้ำเล็กๆ ที่กระจายเป็นริ้วเล็กๆ เมื่อเดินมาถึงหน้ามหาวิหารเฮลซิงกิ ฝนเริ่มตกหนาขึ้น เมฆสีเทาดำกดต่ำลง ทำให้ยอดโดมสีเขียวของโบสถ์ขาวดูเหมือนมรกตที่จมอยู่ในน้ำ ทางเดินหินในจัตุรัสมีน้ำขังตื้นๆ สะท้อนยอดแหลมของโบสถ์ และลมยังพัดพาความชื้นเค็มๆ มาจากอ่าวฟินแลนด์ เมื่อผ่านสถานีรถไฟกลาง รูปปั้นหินสองตัวที่ถือโคมไฟถูกฝนชะล้างจนขอบเขตชัดเจน น้ำฝนไหลลงตามแขนของพวกเขาและรวมตัวกันเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ ที่เท้าของพวกเขา เสาไฟเก่าหน้าสถานียังเปิดไฟ แสงสีเหลืองอุ่นผสมกับหมอกฝน ทำให้เงาของผู้คนที่รีบหลบฝนยาวออกไป ต่อมาฉันเลี้ยวเข้าซอยเก่า บ้านเก่าที่มีกำแพงอิฐแดงส่งกลิ่นหอมของขนมอบอบเชย ฝนตกกระทบหลังคาเหล็กดังเหมือนมีคนเคาะกลองเบาๆ นกนางนวลตัวหนึ่งหดตัวอยู่บนเสาไม้ที่ท่าเรือ ขนของมันเปียกมันเงา บางครั้งก็เอียงหัวมองเรือที่แล่นผ่านข้างๆ หางเรือลากรอยน้ำยาว แบ่งม่านฝนออกเป็นสองส่วน ตอนเย็นขากลับ ฝนเริ่มเบาลง แต่ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม บ้านไม้สีแดงริมฝั่งเปิดไฟ แสงส่องผ่านม่านฝนเหมือนดาวลอยอยู่บนผิวน้ำ ฉันเก็บร่ม ปล่อยให้ฝนเย็นๆ ตกลงบนต้นคอทันที นึกขึ้นได้ว่าคนท้องถิ่นบอกว่า ฝนที่เฮลซิงกิไม่เคยตกหนัก มันเหมือนนิสัยของเมืองนี้ ช้าๆ แต่มั่นคงและให้ความรู้สึกปลอดภัย