สถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์: ซากโบราณสถานประตูน้ำจินจงตู, อาคารเก่าของสำนักพิมพ์กระทรวงการคลังรัฐบาลแห่งชาติ, วัดเป่าก๋ัวซื่อ

1-7: ซากโบราณสถานประตูน้ำจินจงตู เป็นโบราณสถานที่ได้รับการคุ้มครองระดับชาติชุดที่ 5 สมัยราชวงศ์จิน ประเภทซากโบราณสถาน ซากโบราณสถานประตูน้ำจินจงตูตั้งอยู่ทางเหนือของแม่น้ำเหลียงสุ่ย 50 เมตร เป็นซากโบราณสถานเมืองจินจงตูที่สมบูรณ์แห่งเดียวที่ค้นพบจนถึงปัจจุบัน ซากโบราณสถานประตูน้ำมีความยาวทั้งหมด 43.4 เมตร โดยอุโมงค์น้ำมีความยาวจากเหนือจรดใต้ 21.35 เมตร และกว้างจากตะวันออกไปตะวันตก 7.7 เมตร ซากโบราณสถานประตูน้ำจินจงตูสร้างคร่อมกำแพงเมือง มีโครงสร้างไม้และหิน น้ำไหลผ่านอุโมงค์น้ำจากทิศเหนือไปทิศใต้ผ่านเมืองออกไปสู่คูเมือง ซากที่เหลืออยู่ในปัจจุบันประกอบด้วยพื้นหินปูของอุโมงค์น้ำ ผนังหินที่เหลืออยู่ทั้งสองด้าน "ไม้กั้นน้ำ" ที่ทางเข้าและทางออกของน้ำ และดินอัดของกำแพงเมือง ที่ปลายทั้งสองด้านของอุโมงค์น้ำยังมีเสาหินป้องกันและเสาค้ำยันตั้งอยู่ ปัจจุบันซากโบราณสถานประตูน้ำจินจงตูได้กลายเป็นพิพิธภัณฑ์ซากโบราณสถาน มีขนาดไม่ใหญ่มาก ใช้เวลาชมไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ ———— 8-10: อาคารเก่าของสำนักพิมพ์กระทรวงการคลังรัฐบาลแห่งชาติ เป็นโบราณสถานที่ได้รับการคุ้มครองระดับชาติชุดที่ 6 สมัยราชวงศ์ชิงถึงสมัยสาธารณรัฐจีน ประเภทสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์และอาคารที่เป็นตัวแทนยุคใกล้และร่วมสมัย อาคารเก่าของสำนักพิมพ์กระทรวงการคลังรัฐบาลแห่งชาติสร้างเสร็จและเริ่มใช้งานในปี 1915 ประกอบด้วยอาคารโรงงานหลัก ประตูกลาง และอาคารสำนักงานสองชั้นสามหลัง อาคารโรงงานหลักหันหน้าไปทางทิศเหนือ มีสามชั้นครึ่งเหนือพื้นดินและหนึ่งชั้นใต้ดิน โครงสร้างเป็นคอนกรีตเสริมเหล็ก หลังคาเป็นโครงถักสามเหลี่ยม ผังพื้นเป็นรูปตัว I เรียงตามแนวยาว 19 ห้อง ตามแนวขวาง 7 ห้อง เป็นอาคารโรงงานที่มีห้องสูงใหญ่ สำนักพิมพ์กระทรวงการคลังเดิมคือสำนักพิมพ์กระทรวงการคลังสมัยราชวงศ์ชิง หลังการปฏิวัติซินไห่ เปลี่ยนชื่อเป็น "สำนักพิมพ์กระทรวงการคลัง" เป็นโรงพิมพ์ธนบัตรแห่งแรกของจีนที่ใช้อุปกรณ์พิมพ์แบบแม่พิมพ์แกะสลัก อาคารเก่าตั้งอยู่ที่ถนนไป๋จื่อฟาง เลขที่ 23 ปัจจุบันยังคงใช้งานอยู่ มีทหารยามรักษาการณ์ที่ประตูใหญ่ และไม่อนุญาตให้ถ่ายรูป ———— 11-20: วัดเป่าก๋ัวซื่อ เป็นโบราณสถานที่ได้รับการคุ้มครองระดับชาติชุดที่ 6 สมัยราชวงศ์ชิง ประเภทโบราณสถาปัตยกรรม อาคารที่มีอยู่ในปัจจุบันส่วนใหญ่ได้รับการบูรณะในปีที่ 19 แห่งรัชสมัยเฉียนหลง (ค.ศ. 1754) วัดเป่าก๋ัวซื่อหันหน้าไปทางทิศใต้ มีผังพื้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ในวัดมีศิลาจารึกพระราชโองการปีที่ 2 แห่งรัชสมัยเฉิงฮว่า (ค.ศ. 1466) และศิลาจารึกพระราชโองการบูรณะวัดเป่าก๋ัวซื่อปีที่ 21 แห่งรัชสมัยเฉียนหลง (ค.ศ. 1756) ศาลเจ้าก้วถิงหลินตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกของวัด ในสมัยคังซี นักปราชญ์ชื่อดังก้วเยี่ยนอู่เคยพำนักอยู่ในวัด ในปีที่ 23 แห่งรัชสมัยเต้ากวง (ค.ศ. 1843) เหอเสี้ยวจี จางมู่ และคนอื่น ๆ ได้ร่วมกันบริจาคเงินสร้างศาลเจ้านี้ให้กับก้ว กลายเป็นสถานที่ที่คนรุ่นหลังใช้รำลึกและสักการะบุคคลสำคัญ วัดเป่าก๋ัวซื่อเป็นตลาดหนังสือและหนังสือพิมพ์เก่าในวันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดยาว ในวันธรรมดาก็สามารถเข้าชมได้ โดยทั่วไปแล้วจะเป็นการชมภายนอกอาคารและศิลาจารึกสมัยราชวงศ์หมิงและชิง