วันที่ 1 - หมู่บ้านซื่อ (เขตซีเซียน)

การคมนาคมรอบๆ เขตซีเซียนไม่สะดวกนัก ช่วงบ่ายเราติดต่อคนขับรถแท็กซี่ให้พาไปที่หมู่บ้านซื่อ เมื่อเดินเข้าไปในหมู่บ้านซื่อ มีเพียงคนชราบางคนกำลังเล่นหมากรุกอยู่ในศาลาแปดเหลี่ยม หมู่บ้านเงียบสงบ ดั้งเดิมและธรรมชาติ แยกออกจากความวุ่นวายภายนอกอย่างสิ้นเชิง ราวกับย้อนเวลากลับไปหลายพันปี หมู่บ้านซื่อ เป็นหมู่บ้านบ้านเกิดของขุนนางผู้สอบได้ที่หนึ่งของจังหวัดหวีโจวในสมัยโบราณ ก่อตั้งขึ้นในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันออก เดิมชื่อ "ฟูจื้อลี่" ในสมัยราชวงศ์เหลียงตอนต้น เสนาบดีแคว้นซินอานชื่อเหรินเซียวลาออกจากราชการและกลับมาอยู่ที่นี่ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น "เหรินซี" หรือ "หมู่บ้านของนายเหริน" ช่วงปลายราชวงศ์ถัง เสนาบดีกระทรวงการคลังชื่อซื่อหรูหนีภัยสงครามมาอยู่ที่นี่ ต่อมาประชากรเพิ่มขึ้น จึงเปลี่ยนชื่อเป็น "หมู่บ้านซื่อ" ในสมัยราชวงศ์ซ่ง ตลอดประวัติศาสตร์ หมู่บ้านซื่อผลิตขุนนางผู้สอบได้ที่หนึ่งถึง 48 คน อาทิ ซื่อกั๋ว ซึ่งเป็นนักปราชญ์ชั้นสูง และซื่อเฉิงเหยา ขุนนางสำนักราชวิทยาลัยคนสุดท้าย หลังสมัยราชวงศ์ซ่ง พ่อค้าหวีเริ่มรุ่งเรือง หมู่บ้านซื่อก็เจริญรุ่งเรืองตามไปด้วยโดยอาศัยเส้นทางการค้าโบราณเสี่ยวหลิงกู่ดาว จนถึงสมัยราชวงศ์หมิงและชิง หมู่บ้านซื่อกลายเป็นเมืองเล็กๆ ที่ร่ำรวยมีถนนยาวประมาณ 10 ลี พ่อค้าเหล่านี้สร้างบ้านและศาลาเพื่อเชิดชูตระกูลของตนในบ้านเกิด ทำให้หมู่บ้านซื่อกลายเป็นหมู่บ้านโบราณที่ร่ำรวย ในยุคหลังมานี้ หมู่บ้านซื่อยังคงเป็นแหล่งผลิตปัญญาชนชั้นนำ เช่น "ห้าศาสตราจารย์จากบ้านเดียวกัน" และ "สี่นักวิทยาศาสตร์แห่งชาติ" บรรยากาศหมู่บ้านโบราณของหมู่บ้านซื่อได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างสมบูรณ์ บนถนนสายเก่าที่ยาวประมาณ 1,500 เมตร มีอาคารสถาปัตยกรรมสมัยราชวงศ์หมิงและชิงกว่า 200 หลัง ประตูซุ้มหิน 6 แห่ง ประตูซุ้มอิฐ 3 แห่ง ศาลา 1 แห่ง สะพานมีหลังคา 1 แห่ง และศาลาบรรพบุรุษกับบ้านพักอาศัยโบราณหลายแห่ง สะพานเกาหยางเดิมชื่อสะพานลี่เหอ เป็นการผสมผสานระหว่างศาลาและสะพานอย่างลงตัว สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์หยวนโดยซื่อหยุ่นซาน ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ เดิมเป็นสะพานไม้ตั้งอยู่บนเสาหินสองช่อง ในสมัยราชวงศ์หมิงรัชสมัยหงจี๋ ซื่อเค้อเยวนได้เปลี่ยนเป็นสะพานหินโค้ง ในปี ค.ศ. 1557 ซื่อฮั่นชิง ซื่อเต๋อเตอจิง และซื่อเซิ่งเซิงได้บริจาคเงินสร้างสะพานไม้มีหลังคาคลุม และเปลี่ยนชื่อเป็น "สะพานเกาหยาง" ซึ่งมีความหมายว่าเป็นการรำลึกถึงบรรพบุรุษที่มาจากเมืองเกาหยางในมณฑลเหอเป่ย ในปี ค.ศ. 1719 สมัยราชวงศ์ชิงรัชกาลคังซี สะพานได้รับการบูรณะซ่อมแซม จนกลายเป็นสะพานในรูปแบบปัจจุบัน ศาลาดาวกวาน ตั้งอยู่ริมสะพานเกาหยาง สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1539 สมัยราชวงศ์หมิงรัชกาลเจียจิ้ง โดยซื่อเจิ้งหยานและซื่อเหมิ่งซุนนำญาติพี่น้องสายตระกูลซื่อสายตะวันออกร่วมบริจาคเงินสร้าง และได้รับการบูรณะซ่อมแซมในปี ค.ศ. 1673 สมัยราชวงศ์ชิงรัชกาลคังซี ศาลาแห่งนี้เป็นที่พักผ่อนของพ่อค้าและคนงานที่เดินทางผ่านไปมา และเป็นที่ชุมนุมของขุนนางปัญญาชนในท้องถิ่น ประตูซุ้มซานเจาเตียนฮั่นสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1641 สมัยราชวงศ์หมิงรัชกาลจ้งเจ้ิน เพื่อเป็นเกียรติแก่หวังปอจี้วและบุตรชายหวังเตอจาง ซึ่งเป็นข้าราชการชั้นสูงในสำนักราชวิทยาลัยสมัยราชวงศ์หมิง หวังเตอจางเป็นขุนนางสำนักราชวิทยาลัยที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์จีน ประตูซุ้มอู๋หมา สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1507 สมัยราชวงศ์หมิงรัชกาลเจิ้งเต๋อ เพื่อเชิดชูเกียรติซื่อโปซิ่ง ผู้ว่าราชการจังหวัดถิงโจวในสมัยนั้น เนื่องจากคำเรียกขุนนางระดับผู้ว่าราชการจังหวัดในสมัยโบราณคือ "อู๋หมา" จึงตั้งชื่อประตูซุ้มนี้ว่า "อู๋หมา" ประตูซุ้มดาจุ้นโปเตอเมิ่น สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์หมิง เป็นประตูซุ้มไม่มีชั้นบน มีเสาสี่ต้น สามช่วง มีงานแกะสลักประณีตบนคานและเสา ชายคาเป็นแบบสี่มุมงอนขึ้น มีปากนกกระจอก ปลายจั่วประดับรูปปลาเงิน และมีข้อความจารึกบนแผ่นป้ายว่า "ดาจุ้นโปเตอเมิ่น" ศาลาจุ่นซินถัง เป็นบ้านโบราณที่สร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์ชิงรัชกาลเตาควาน โดยซื่อจวี้เหิงซึ่งได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางชั้นสูง และเป็นที่พำนักของตระกูลซื่อมาหลายชั่วอายุคน มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและวัฒนธรรมอันรุ่งเรือง ในการเดินทางไปจังหวัดหวีโจวครั้งนี้ ผมได้เยี่ยมชมหมู่บ้านโบราณ 6-7 แห่ง แต่หมู่บ้านที่ประทับใจที่สุดคือหมู่บ้านซื่อ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้มีโบราณสถานระดับชาติถึง 15 แห่ง เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก! ยังมีเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของหมู่บ้านซื่ออีกมากมาย หากท่านสนใจสามารถค้นคว้าเพิ่มเติมได้จากอินเทอร์เน็ต