ในเมืองมถุรา คุณไม่ควรพลาดการไปสัมผัสวัฒนธรรมท้องถิ่นที่โรงแรม Lalita Grand Mathura

## **โรงแรมลลิตา แกรนด์ มถุรา: สถานที่อันแสนงดงามที่สูญหายไป** เมื่อคุณผลักประตูกระจกหมุนของโรงแรมลลิตาในเมืองมถุราออกไป ลมเย็นที่พัดมาปะทะตัวคุณจะมาพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นมะลิและไม้จันทน์ หรืออาจเป็นกลิ่นหอมหรูหราที่ผสมผสานกันอย่างพิถีพิถัน มีพนักงานสามคนในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อยยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์หน้า พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมาตรฐานจนดูเหมือนว่าคัดลอกมาจากคู่มือมารยาทเล่มเดียวกัน ชื่อของฉันถูกสะกดออกมาอย่างคล่องแคล่ว และเมื่อการ์ดห้องถูกส่งมาให้ ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นโลหะเย็นๆ ปลายนิ้วของฉันคงจะเรียกสิ่งนี้ว่า "ความรู้สึกไฮเอนด์" ### **ห้อง: Exquisite Cage** ลิฟต์ลอยขึ้นอย่างเงียบๆ และกระจกก็สะท้อนภาพใบหน้าที่เหนื่อยล้าเล็กน้อยของฉัน ทันทีที่ประตูเปิด ไฟก็จะเปิดโดยอัตโนมัติ และผ้าม่านก็จะค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นทะเลสีฟ้า นี่คือ “ห้องวิวทะเลเต็มรูปแบบ” ที่โรงแรมภาคภูมิใจ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทะเลจึงดูเหมือนภาพวาดที่มีกรอบ มันสวยงาม แต่ก็ขาดความมีชีวิตชีวาไปบ้าง เตียงนอนนั้นถูกปูด้วยความพิถีพิถันและมีสีขาวสะอาดตาจนไม่อาจนอนลงไปทำลายความสมบูรณ์แบบของมันได้ บนโต๊ะข้างเตียงมีจดหมายต้อนรับที่เขียนด้วยลายมือ ซึ่งลายมือดูเรียบร้อยราวกับว่าถูกพิมพ์ออกมา และข้างๆ กันนั้นมีจานมาการองที่อร่อยเลิศซึ่งมีสีสันสดใสเหมือนของเล่นพลาสติก ฉันกัดไปคำหนึ่งแล้วมันหวานมากจนรู้สึกไม่สบาย ฉันเลยต้องวางมันลง ห้องน้ำกว้างขวางจนสิ้นเปลือง มีเครื่องใช้ในห้องน้ำจัดเรียงอย่างเรียบร้อยในบรรจุภัณฑ์เคลือบทองบนเคาน์เตอร์หินอ่อน แรงดันน้ำในห้องอาบน้ำแรงมากและน้ำร้อนมาในสามวินาที ซึ่งควรจะน่าพอใจ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันมักจะรู้สึกว่าทุกอย่างแม่นยำเกินไป เหมือนกับ "ประสบการณ์ที่สมบูรณ์แบบ" ที่ได้รับการคำนวณอย่างระมัดระวัง แต่ขาดความเป็นมนุษย์ไปเล็กน้อย ### **การบริการ: ความรู้สึกทางกลไกที่อยู่เบื้องหลังรอยยิ้ม** พนักงานของโรงแรมไม่สามารถตำหนิได้ พนักงานเสิร์ฟทุกคนที่ฉันพบในทางเดินจะพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า "สวัสดีครับ" ด้วยระดับเสียงที่พอเหมาะ แต่สายตาของพวกเขาไม่เคยจ้องมองที่ฉันเลย ราวกับว่าฉันเป็นเพียงหมายเลขห้องในระบบ เช้าวันหนึ่ง ฉันพยายามคุยกับแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดห้อง นางตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มตอบอย่างฝึกหัดและตอบเป็นภาษาอังกฤษที่คล่องแคล่วแต่เป็นอัตโนมัติว่า "หวังว่าท่านคงจะสนุกกับการอยู่ที่นี่นะคะ" จากนั้นเธอก็รีบผลักรถเข็นทำความสะอาดออกไปราวกับว่าการอยู่ต่ออีกวินาทีจะเป็นการฝ่าฝืนกฎบางอย่าง ### **ร้านอาหาร: งานเลี้ยงและความสันโดษ** พื้นที่บุฟเฟต์อาหารเช้ามีรายการอาหารหลากหลายตั้งแต่ผลไม้สดไปจนถึงไข่เจียวทอดสดใหม่ แต่เมื่อฉันนั่งลงพร้อมจานของฉัน ฉันก็สังเกตเห็นว่าแขกรอบๆ ตัวฉันต่างก็กำลังก้มมองโทรศัพท์ของตนหรือกำลังพูดคุยกับเพื่อนร่วมทางด้วยเสียงที่เบา มีบรรยากาศแปลก ๆ ของความแปลกแยกเกิดขึ้นในร้านทั้งร้าน พนักงานเสิร์ฟเติมกาแฟให้ทันเวลาแต่ไม่เคยถามว่า "วันนี้คุณมีแผนจะทำอะไร" - ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับการฝึกมาไม่ให้รบกวนแขก สำหรับมื้อเย็น ฉันสั่งพาสต้าล็อบสเตอร์ซึ่งเป็นเมนูขึ้นชื่อซึ่งจัดวางได้สวยงามราวกับงานศิลปะ แต่เมื่อฉันผ่าเนื้อกุ้งมังกรออก เนื้อก็สุกเกินไปเล็กน้อย และซอสก็เค็มไปนิดหน่อย ผมอยากจะเสนอแนะบางอย่างแต่ผมเห็นแขกที่โต๊ะข้างๆ ถ่ายรูปอาหารจานเดียวกันด้วยความพึงพอใจปรากฏชัดบนใบหน้าของพวกเขา ฉันเพิ่งจะกินอาหารเสร็จอย่างเงียบๆ โดยคิดในใจว่า บางทีปัญหาอาจอยู่ที่ตัวฉัน ไม่ใช่อยู่ที่จาน ### **ออกไปโดยไม่เอาอะไรไปเลย** ในวันที่เช็คเอาท์ เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณพักเป็นยังไงบ้าง?” ฉันตอบไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ดีมาก ขอบคุณ” - นี่เป็นคำตอบที่ง่ายที่สุด. เมื่อฉันเดินออกจากโรงแรม แสงแดดก็ส่องประกายแวววาว ฉันหันกลับไปมองอาคารอันงดงามหลังนี้และทันใดนั้นก็รู้ว่ามันเหมือนกับเวทีที่ได้รับการออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน ทุกๆ รายละเอียดล้วนสมบูรณ์แบบ แต่ขาดความอบอุ่นของชีวิตจริงไปเท่านั้น บางทีนี่อาจเป็นความขัดแย้งของโรงแรมหรูหรา เพราะมันให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่คุณแต่กลับไม่เหลือความทรงจำใดๆ ให้กับคุณ